Са спеваком, кандыдатам навук і былым дацэнтам БДУ Дзмітрыем Нікановічам размаўляем на парозе Новага года пра Парыж, пустыя канверты і лёсавызначальныя сустрэчы на калідорах журфаку БДУ. А яшчэ – пра нацыянальныя ўласцівасці снегападаў… Спрабуем наваражыць добрую беларускую завею ў Варшаве.
«Дзіма, сакральнае пытанне да цябе: снег у Польшчы ідзе ці падае?» – «Добрае пытанне. Дай падумаю. Ён ляціць!» – «Як гэта? Тут жа усё падае: і дождж, і снег…» – «О, тут мяне не зловіш. Для мяне – ляціць!» – «Ляціць зноў?..» – «Дакладна так, ляціць зноў».
Вельмі хочам сваімі дыялогамі ў варшаўскай кавярні напрыканцы снежня наваражыць добрую беларускую завею. Але не даем рады. Плюс два – і ні сняжынкі. Затое адбываюцца іншыя магічныя супадзенні. Адчыняюцца дзверы і ў сярэдзіну з бясснежнага панадворку заходзяць дзве дзяўчыны, заўважаюць нас – і бягуць абдымацца. Цуд! Вольга з праекту «Этыка», якая стылізавала кліп на песню «Ляціць зноў», і нашая добрая знаёмая, вядомая мастачка і дызайнерка Таша Кацуба.
Дзелімся пацалункамі і інфармацыяй (у тым ліку сакрэтнай). Смяёмся. І ставім кропку ў дыскусіі пра снег: як бы сябе ні паводзіў польскі снег, беларускі – ляціць…
«Разумею, што я не Шарль Азнавур…»
«Белсат»: – І час ляціць. Пра што звычайна не паспяваеш сказаць у інтэрв'ю журналістам?
Дзмітрый Нікановіч: – Ведаеш, гэты палітычны кантэкст пасля 2020 года фарбуе ўсе нашыя інтэрв'ю адной, на жаль, фарбай. Усе мае размовы, нават з сябрамі, пачынаюцца з таго, што я звольніўся з універсітэту, бо былі пагрозы і гэтак далей. Гэтыя непрыгожыя гісторыі, якія мне так не хочацца паўтараць – настолькі я ўжо стаміўся пра гэта расказваць! Потым мяне абавязкова спытаюць, што я думаю пра сваіх калег, якія засталіся на факультэце журналістыкі, колькі студэнтаў было адлічана і колькі калегаў рэпрэсавана. Усё па адным сцэнарыі.
А пасля, таксама абавязкова: «А якім вы былі да 2020 года?..». І я кажу: слухайце, які быў – такі і быў. Быў звычайным чалавекам, які нарадзіўся ў 1993-м і фактычна ўсё свае жыццё пражыў пры Лукашэнку. Не ўступаючы, дарэчы, ні ў БРСМ, ні ў Белую Русь. Дзесьці быў паслухмяным выдатнікам, але подласці не рабіў ніколі.
Я проста сабе жыў, як большасць, відаць, жыла до 2020 года. А пасля мы прачнуліся раптам. Неяк так.
Ну і пад канец журналіст пытаецца, што я спяваю і колькі песень у мяне ўжо з'явілася. І на гэта – два-тры абзацы. Я не паспяваю расказаць пра франка-беларускую трылогію, якую мы зрабілі ў 2020 годзе. Не паспяваю – пра тое, як у 2015-м мы знялі першы беларускамоўны кліп на песню «Ключы» Мікіты Найдзёнава. Не паспяваю сказаць, што зараз не маю, на жаль, выступленняў, бо было не да творчасці цягам двух гадоў пасля пераезду…
І, канешне, я мару аб інтэрв'ю пра творчасць, хоць цалкам разумею, што я не Шарль Азнавур, каб распавядаць пра кожную сваю песню ў гістарычным кантэксце…
– Можа, і не Азнавур, але сядзіш зараз у фатэлі, у якім звычайна тут сядзіць Міхась Зуй. Яшчэ адно супадзенне.
– Ого!.. Аж не верыцца. Амаль 10 гадоў таму Міша зняўся ў тым самым кліпе «Ключы». І аж з тых часоў мы з ім не размаўлялі.
– Тады не здзіўляйся, калі раптам сюды заляціць (смяёмся). Ці слухаў «Арку» Зуёў?
– Канешне! І «Дзецідзяцей» вельмі любіў. У мяне нават свайго роду ініцыяцыя праз іх адбылася. Бо ў нейкі момант я ўсвядоміў, што па-беларуску можна спяваць модную, сучасную і цікавую музыку. Што гэта можа быць не толькі пратэставы рок. І калі пазнаёміўся з іх творчасцю, зразумеў, што я ўвогуле хачу рабіць: хачу рабіць беларускамоўную музыку...
Знайсці Найдзёнава
– Кліп на «Ключы» з'явіўся ў 2015-м. І цягам 10 гадоў ты спяваеш амаль выключна песні Мікіты Найдзёнава. Як вы сустрэліся?
– Мы ж абодва – журфакаўцы. Сустрэліся на калідорах журфаку. Мікітам усе захапляліся. Ён быў ужо маладым беларускім паэтам, чытаў свае вершы на фестывалях і літаратурных конкурсах. Ну і я на факультэце быў, відаць, трошкі заўважны, бо спяваў на студэнцкіх канцэртах і адчуваў, што маю голас і нейкую харызму. У 2012 годзе, калі быў на 2 курсе, схадзіў на «Акадэмію талентаў» АНТ. Карацей, Мікіта аднойчы спыняе мяне на калідоры і кажа: слухай, добра спяваеш, не хочаш свае песні выконваць? Я кажу, так, але сам, на жаль, не пішу. А ён: у мяне ёсць штосьці для цябе. І паказаў мне некалькі сваіх песень.
Ён быў тады фронтмэнам гурту «HURMA». І я кажу: класна, але гэта такое хлапчукова-бэндавае, а я зусім іншы лірычны герой. «Зразумеў цябе», – адказаў Мікіта. І напісаў для мяне ў 2014 годзе песню «Ніколі»… Паказаў мне яе пад раяль у студыі Беларускага радыё, куды мы прабраліся нейкімі праўдамі і няпраўдамі. І мне вельмі яна спадабалася, бо песня была такая летуценная, юнацкая і наіўная. З ёй я мог паказаць свой голас і дыяпазон.
,,І да таго ж я быў закаханы. Гэта было каханне на адлегласці, бо дзяўчына, якая потым стала маёй жонкай, вучылася ва ўніверсітэце ў Берасці. Пяць гадоў мы так на адлегласці «сустракаліся». Калі распавёў гэта Мікіту, той кажа: добра, ваў, я закладу гэты сэнс у песню. Так і з'явілася самая першая нашая супольная кампазіцыя – «Ніколі».
– Наступная была – «Ключы», і гэта была яўна не твая гісторыя кахання…
– «Ключы» – не (смяецца). Мікіта прапанаваў пасля «Ніколі» паспрабаваць больш дзёрзкі вобраз, не такі рамантычны. Так атрымалася, што мы з ім разам апынуліся на канцэрце Леаніда Агуціна ў Менску. Ну нам падабалася тады уся гэтая басанова. І Мікіта кажа, давай я табе нешта падобнае зраблю. І я нават трошкі ў гэтым паўдзельнічаў, прапанаваў змяніць словы. У Мікіты былі такі радкі: «Рэкі маюць вусці ды свае вытокі. Хочаш вусны ў вусны – робіш рукі ў бокі». А я гавару, давай зробім «рэкі маюць вусці, ты – свае вытокі». Ну, пра лірычную гераіню. І Мікіта кажа: класна, давай, я нават у сваім вершы папраўлю.
Карацей, быў такі ўзаемна узбагачальны творчы працэс. І таму я вельмі люблю працаваць з Мікітам, бо ён адчувае мяне, а я яго. Мы ўмеем адзін аднаго слухаць.
І гэта была, як у СМІ пісалі, песня пра правінцыйнага рамантыка. Але Мікіта сказаў, што я зусім не правінцыйны рамантык і буду спяваць са сцэны…
– А бедны Зуй будзе бегаць з кветкамі…
– Так, і Міша проста фантастычна зрабіў гэтую працу, прычым абсалютна бясплатна. Бо ў кліпа быў вельмі і вельмі маленькі бюджэт. Помню, памяшканне каштавала 50 долараў за здымачны дзень. І для мяне гэта было проста да халеры дорага. Плюс арэнда студыі, звядзенне, майстэрынг. Але ведаеш, беларус беларусу беларус – так было заўсёды, не толькі пасля 2020 года. Мы і тады былі такія – вельмі адкрытыя да супрацы, дапамогі і салідарнасці.
Пустыя канверты
– Колькі разам з Мікітам Найдзёнавым запісалі ўжо песень? Можа, прыйшоў час выпусціць альбом?
– О, гэта класная ідэя, якая мне, дарэчы, ніколі ў галаву не прыходзіла. Пачынаючы з 2014 года, напэўна, больш за 15 кампазіцыяў выйшла. У 2017 годзе ў Менску адбыўся мой сольны канцэрт. На жаль, адзіны ў маім жыцці, бо пасля пачаўся перыяд навукова-універсітэцкі – трэба было абараняць дысертацыю. А яшчэ да гэтага я стаў бацькам. І мая 6-месячная дачушка адседзела ўвесь мой канцэрт – паўтары гадзіны пад жывую гучную музыку – на руках маёй жонкі і ўвесь час пляскала ў ладкі. Ні плачу, ні смеху, ні крыку – з адкрытым ротам глядзела на бацьку і на музыкаў (смяецца).
– Апошняя твая песня «Унісонная з ветрам» з'явілася зусім нядаўна. І гэта не першая песня, якую ты прысвячаеш сваёй жонцы – каханню твайго жыцця?
– Так, не першая. Шмат песень было (смяецца). Адну прысвяціў на гадавіну нашага вяселля, яшчэ адну – на другую гадавіну. У 2019-м выйшла «Катрын». «Унісонная з ветрам» была запісаная летам, і я кажу: слухай, ну на гэты раз ніякай гадавіны вяселля! А то гэта ўжо проста нейкі здзек і вар'яцтва – усе свае рамантычныя песні прысвячаць жонцы, і так публічна. Але час цягнуўся, нешта ў нас там не ішло. І атрымалася, што песня была апублікаваная 3 кастрычніка, а 5-га – у нас чарговая гадавіна. Нейкае зачараванае кола! Зноў атрымалася на гадавіну вяселля!
Але калі шчыра… Я думаю, што гэта лірычная гераіня Мікіты. Мы з ім ніколі гэта не абмяркоўвалі, ён мне проста даслаў верш і музыку і спытаўся, ці падабаецца. Але там ёсць такія слова: «Унісонная з ветрам, заручоная з морам, мне пустыя канверты дасылала ўчора». Мне ніхто пустых канвертаў не дасылаў, я не адседзеў суткі за кратамі. Я не быў турме… І я гэты радок яшчэ так светла спяваю (напявае). Але разумею глыбіню тэксту і разумею, што хацеў сказаць Мікіта. Бо гэта яму дасылалі пустыя канверты, каб ён мог напісаць у адказ…
– Але песня і праўда атрымалася светлая.
– Мне хтосьці нядаўна сказаў, маўляў, такая наіўная песня: мора, каханне, штосьці салодзенькае, ванільнае, ружовае. А можа быць, сумныя словы і тэмы сёння і трэба так афарбоўваць, каб не звар'яцець канчаткова? Каб не была адна цемра, безвыходнасць і безнадзейнасць. Мы ж жывыя, нам трэба жыць. Я не хачу сказаць, што трэба жыць заплюшчыўшы вочы, але трэба і пра каханне гаварыць, і пра дзяцей, і пра ежу, і пра секс, і пра падарожжы.
І вось мы ў Парыж з'ездзілі – і я не пасаромеўся падзяліцца. Можа быць, і недарэчна. Можа, кагосьці гэта пакрыўдзіць, што вось мы з'ехалі і катаемся цяпер па парыжах. Але ж у Парыж можна з адным заплечнікам усяго за 80 злотых паляцець з Гданьску. На жаль, для некаторых гэта выглядае так, што мы тут вядзём раскошнае жыццё. Гэта таксама такі складаны момант беларускага кантэксту. І мне хацелася, каб гэтая песня была сапраўды светлая, нягледзячы на тое, якія ў ёй закладзеныя ідэі і… пустыя канверты.
«Можа, і мы гэтыя пакуты завершым нарэшце»
– Выканаўца франка-беларускай трылогіі і песні «Часы сабораў кафедральных» стаіць перад адноўленым саборам Парыжскай Божай маці і што перажывае?
– Уражанні моцныя! Такое адчуванне, што ў мяне адбылося закрыццё нейкага жыццёвага цыклу. У тым сэнсе што Нотр–Дам жа палаў ў 2019 годзе. І акурат пасля гэтага пачаўся гэты люты «звяздзец», прабачце. У 2020-м – COVID, пасля – пратэсты, гвалт, рэпрэсіі. Так і кацілася комам. І лірычны герой «Часоў сабораў…» пытаецца: «І колькі нам падзеяў інфернальных, І колькі нягод У ракавы дваццаты год?..». І шматкроп'е…
Ясна, што не толькі 2020 год, але і 2021, 2022, 2023, 2024. І, можа быць, 2025-ы, не дай Божа… Мы акурат з'ехалі ў дзень адкрыцця сабору, не пабачылі цырымоніі. Але калі я пабачыў адрэстаўраваны Нотр-Дам, я адчуў, што гэта можа быць канец цыклу. І, можа быць, і ў нас неяк пойдзе і наладзіцца зараз. Так і жонцы сказаў. Можа быць, штосьці завершыцца. Можа, і мы гэтыя пакуты завершым нарэшце…
– «І колькі нам падзеяў інфернальных…» Ты і пасля пачатку вайны ва у Украіне спрабаваў жыць у той інфернальнасці. Трываў да апошняга. Чаму?
– Не, не да апошняга. Апошнія 3-4 месяцы я ўжо баяўся… Вайна ва Украіне падалася настолькі татальна несправядлівай і зарыфмаванай з гітлераўскім нападам у 1939-м, што я быў ўпэўнены: немагчыма, каб такое працягвалася. Мы чакалі, мы ўсе чакалі. Я хачу сказаць, што ў Беларусі дагэтуль людзі чакаюць і жывуць чаканнем, жаданнем перамен. Бо, калі б не працягвалі чакаць, калі б не спадзяваліся, то ўсе кінуліся б пад цягнік, як нядаўна гэта зрабіла адна беларуска.
І так, у мяне былі ілюзіі. Я быў нейкі адчайна смелы. Нават у 2022 годзе я яшчэ ў адкрытую размаўляў са студэнтамі, хоць выкладаць на 1 і 2 курсах мне ўжо забаранілі. Прыкладам, у межах тэмы «рэдакцыйная палітыка» мы разважалі, чаму ў некаторых СМІ вайна называецца «спецаперацыяй». І гэтак далей. Хтосьці, напэўна, «настукаў» на мяне…
А потым я стаў баяцца. Стаў адчуваць проста фізічны страх, калі два чалавекі ў цывільным затрымалі на калідоры журфаку маю каляжанку. А другую забралі з дому, яна была на бальнічным. І бліжэй да сярэдзіны 2022-га я зразумеў, што... відаць, ужо нічога не будзе.
– Ну і за табой была сям'я…
– Так, гэта першае, пра што я непакоіўся. Калі б быў адзін, можа быць, «дацярпеў» бы да моманту, калі б мяне затрымалі. Я нават гаварыў, што мне ўжо не страшна. Мне казалі: «Дзіма, ты не такі, цябе там зломяць, ты такі мяккі...». А я: «Слухайце, мне ўжо ўсё роўна». Такая апатыя была. Інстынкт самазахавання проста выйшаў з чату. І добра, што мы з'ехалі.
«Не на журфак!»
– Зараз завібруе твой тэлефон. Дэкан журфаку БДУ. Павіншуе з блізкімі Калядамі і такім салодкім голасам папросіць: Дзіма, пераварочваем старонку, даём табе гарантыю бяспекі, службовую кватэру, нагрузку, усё што хочаш – вяртайся. Спакусіў бы цябе чым-небудзь?
– Нічым! Слухайце, не. Я нават рады, што я не там зараз. Вось, нягледзячы на ўсю сітуацыю балючую і абставіны звальнення, пераезду, адаптацыі. Я рады, што я не там. Бо немагчыма зараз быць выкладчыкам факультэту журналістыкі, не гаворачы ўжо пра агульны стан журналістыкі ў краіне.
– Інфернальная журналістыка?
– Можна так сказаць. У мяне, напрыклад, было так на занятках, што мы, безумоўна, чыталі і дзяржаўную прэсу. Я добра ведаю пра ўсе гэтыя абмежаванні для курсавых і дыпломных, для магістарскіх і кандыдацкіх – якія трэба СМІ аналізаваць, а якія нельга. Гэта ўжо ў апошнія гады пачало закручвацца. Але... У мяне на занятках былі і «Радыё Свабода», і «Наша Ніва», і «Белсат». Мы штосьці крытыкавалі, штосьці ухвалялі. Усё было адкрыта, мае студэнты прыводзілі мне розныя прыклады. Але я не уяўляю, як можна зараз...
– Добра, але і зараз дзясяткі і сотні маладых людзей мараць стаць журналістамі і паступіць на журфак. Што ім рабіць?
– Не на журфак! Магчыма, ісці на філфак. Ці спрабаваць выехаць у Еўропу. Шукаць магчымасці, вучыць замежныя мовы, атрымліваць не гуманітарную, ні ідэалагізаваную адукацыю. У цяперашняй сітуацыі лепш, можа, вывучыцца на эканаміста якога-небудзь і потым на базе гэтага атрымліваць нейкія журналісцкія навыкі на анлайн-курсах.
Ведаеш, я заўсёды быў абаронцам журфаку. Я заўсёды казаў, што гэта не праўда, што журфак не можа нічому навучыць і там адна толькі ідэалогія. Я абараняў журфак заўсёды, бо гэта было творчае асяроддзе, месца, дзе я пазнаёміўся з Мікітам Найдзёнавым. Тусоўка, кантакты, сувязі. Я казаў, што на журфаку можна вучыцца і атрымаць добрую адукацыю, калі ты гэтага хочаш і маеш здольнасці і талент. Цяпер я хачу сказаць, што нават таго журфаку, з рознымі ідэалогіямі і з заходнім русізмам Шымава, ўжо няма цяпер. І таму не ведаю. Я разумею, што ёсць калегі, якія вымушаныя там заставацца, добрыя людзі, якія проста не ведаюць, на якія рэйкі зараз пераставіць свой цягнік.
– Ці як саскочыць з яго…
– Так. Але ўсё кардынальна іначай зараз. Таму калі мне прапанову аб вяртанні нехта зробіць сёння, я пасмяюся, бо гэта будзе вельмі смешна, гэта будзі як заклік напісаць ў камісію па вяртанні з пакаяннымі прабачэннямі. Бо я разумею ўвесь кантэкст. Колькі палітзняволеных, колькі рэпрэсаваных, колькі забітых і загінулых, колькі сапсаваных лёсаў, колькі самазабойстваў, колькі трагічных разводаў! Калі ты разумееш увесь гэты кантэкст, то што можа прымусіць вярнуцца ў Беларусь? Толькі адбудова новай Беларусі. Дэмакратычнай краіны.
«Робіцца усё магчымае, каб расчалавечыць палякаў»
– Тут, у Польшчы, ты не толькі працягваеш займацца журналістыкай, але і пішаш навуковую працу ў Варшаўскім універсітэце – «Вобраз Польшчы і палякаў у беларускай прапагандзе». Які гэта вобраз?
– Самы просты і агульны тэзіс: Польшча – вораг нумар адзін для Беларусі, які атаясамліваецца з усім калектыўным Захадам, Польшча – гэта флагман калектыўнага Захаду. Другое: беларуская прапаганда выкарыстоўвае наратывы, якія Расея выкарыстоўвала цягам апошніх 10 гадоў супраць Украіны. Распальваецца варожасць і робіцца усё магчымае, каб расчалавечыць палякаў. Каб яны сапраўды зрабіліся ў вачах звычайных беларусаў ворагамі. І трэці тэзіс: у Польшчы усё кепска і ў эканамічным, і ў палітычным плане.
– Людзі галадаюць.
– Так, гэта ўжо зусім бздура, але і такога шмат. Заводы закрываюць, заробкі малыя, падаткі высокія, пасля стыхійных бедстваў дапамогі ніякай, «палітычны рэжым» Туска злачынны. Глядзіце, маўляў, як смешна: яны будуюць плот паміж Беларуссю і Польшчай… Вось такое.
– І ты штодзень гэта чытаеш?
– Штодзень! «БелТА», «СБ», Белтэлерадыёкампанія. Усё чытаю, праглядаю нават відэа. Гляджу Мукавозчыка. Я гляджу гэта…
– І выглядаеш на псіхічна здаровага чалавека. Маеш які антыдот на гэтую цемру?
– Я ўяўляю сябе психіатрам у дурдоме (смяецца). Гэта дапамагае не звар'яцець. Або – Мікалаем Драздовым ў праграме «В мире животных». Бо на Азаронка і трэба глядзець як на нейкі асаблівы біялагічны від: «прапагандыст звычайны». Карацей, каб не гэтая мая даследчая абстрагаванасць, я б сапраўды ашалеў. Апранаеш мантыю навуковую і каўпак мігістарскі і прэпаруеш гэтыя тэксты, як нейкіх жабак ў лабараторыі. Толькі так і можна. Іначай, калі не прапускаць праз такія фільтры, то можна паверыць… Праўда.
«Цяпер гэтых чарцей у мяне вельмі шмат»
– Бывае такое, што, начытаўшыся «Белты», становішся перад акном ці перад люстэркам і пачынаеш пець, каб галаву пачысціць?
– Ой не. Я не змешваю. Я умею адмяжоўваць гэтыя свае дзве ролі. Бо я ж на сцэне зусім не такі, як у аўдыторыі студэнцкай. І не такі, як ў жыцці. Я на сцэне больш легкадумны і свабодны. Маю розныя артыстычныя прыёмы ўжывання ў вобраз.
– У адным з даўніх інтэрв'ю ты распавядаў, што ездзіў на кастынг да Меладзэ і цябе не ўзялі ў праект, бо не пабачылі ў цябе «чартаўшчынкі»…
– Ой, цяпер гэтых чарцей у мяне вельмі шмат. Гэта як у Ясеніна: «Но коль черти в душе гнездились, значит, ангелы жили в ней». Усё залежыць ад абставінаў. Ад таго, якія перад чалавекам ставяцца выпрабаванні. У мяне асаблівых выпрабаванняў ў жыцці раней і не было. Вельмі станоўчая сям'я, ідэальная гісторыя кахання, добрая кар'ера. У мяне былі падставы сабой ганарыцца. Мне неяк усё лёгка давалася! Я ніколі не быў падлючым кар'ерыстам – проста так атрымлівалася.
Я з лёгкасцю вучыўся на журфаку, з лёгкасцю абараніў магістарскую. Ну, кандыдацкую ўжо не так лёгка, але мне было лёгка працаваць. Мне ніколі не было цяжка! І вось толькі зараз з'явіліся падставы, каб гэтыя мае чэрці выйшлі на паверхню (смяецца). Ну, я не пра дэманаў гавару нейкіх злобных, а пра тое, што ў нас ва ўсіх ёсць цяжкія перыяды, якія надаюць нам пэўнай глыбіні, напэўна.
– І ўжо не «кожны дзень – гэта фэлічыта»?
– Не, канешне.
– Дзіма Нікановіч – з новай глыбінёй і адчуваннем завершанага цыклу. Якім будзе новы цыкл?
– Я думаю, што з наступнага года я пачну зноў выступаць на сцэне. Варшава, Гданьск, Вроцлаў… У мяне гэтага даўно не было, але цяпер я зноў адчуў патрэбу выходзіць на сцэну і выказвацца публічна. І мне хочацца рабіць новыя пісні, новыя пераклады, здымаць новыя кліпы. Я адчуў, як да мяне вяртаецца жыццёвая энергія. Як да мяне вяртаецца жыццё. І гэта будзе галоўная перамена ў новым годзе. Я гатовы гэта арганізоўваць, размаўляць пра гэта ў беларускіх чатах, чакаць запрашэнняў, прапаноўваць. Бо мне хочацца быць ў тым ліку і сярод сваіх людзей, спяваць для іх на сваёй мове, паказваць ім сваю творчасць. І я думаю, што гэта найважнейшае.
А другое – што мы ўсе нарэшце адчуем, што тут наш дом. Бо чалавеку патрэбны дом! Я не адмаўляюся ад таго, што мой дом у Беларусі. Я разумею, што гэта мая радзіма, мая краіна, мой народ. Але зараз я званю жонцы і кажу ёй: «Усё, я еду дамоў». А яна такая: «Сапраўды? Ты едзеш дадому?». Я кажу – так. І гэта класна. І шкада, што шмат людзей не могуць пакуль што так адказаць, не могуць адаптавацца, адчуць краіну, людзей, мову…
– Не могуць яшчэ ўсвядоміць, што снег тут не ідзе, а падае…
– Што ляціць! Ляціць зноў!
– Дзякуй табе і з Новым годам!
Зміцер Міраш belsat.eu
