Каб паспець аддаць перадачу ў новае СІЗА ў Калядзічах, сваякі падследных прыязджаюць а 4 – 5-й раніцы. У чарзе можна правесці паўдня, бо работнікі не спраўляюцца з аб'ёмам працы, распавялі «Медыязоне» некалькіх сваякоў зняволеных.
Работнікі стараюцца, але не спраўляюцца
Улетку 2024 года СІЗА на Валадарскага ў Менску зачынілася, а ўсіх, хто там утрымліваўся, перавялі ў нядаўна пабудаванае СІЗА ў вёску Пашковічы каля Калядзічаў, што за 14 кіламетраў ад Менску.
Акрамя таго, туды пераводзяць падследных з турмы № 8 у Жодзіна, дзе праходзіць рамонт, паведамляе тэлеграм-канал праваабаронцаў «MAYDAY.TEAM». Гэта ўскладняе сітуацыю з перадачамі.
Мінімум двое зняволеных, якія паспелі там пабываць, чулі, што частка работнікаў звольнілася пасля пераезду СІЗА. Сваячка аднаго з падследных распавяла «Медыязоне», што ў ізалятары працуюць звычайна не ўсе акенцы для прыёму перадачаў, а толькі два – тры.
,,«Работніцы там вельмі добрыя і хутка ўсё прымаюць. Але я на перадачу ўсё роўна езджу да 4-й раніцы, бо вельмі шмат людзей», – кажа яна.
У пачатку месяца і перад святамі, каб раніцаю быць на месцы і заняць чаргу, тым, хто не з Менску, трэба выязджаць ноччу.
«Я прыехала а 4:55 і была 50-я ў чарзе. У суботу я нават не ведаю, што там будзе», – распавядае жанчына, якая перадавала перадачу ў будні дзень.
Па суботах горш за ўсё
У суботу ў ізалятар прыязджаюць тыя, хто праз працу ці доўгую дарогу не можа прыехаць у будні.
«Я збіраюся ехаць у суботу, і мне сказалі, што чаргу трэба займаць з пятніцы. У мінулы раз мы выехалі а трэцяй ночы, там былі ў пяць і былі ўжо трыццатыя», – кажа сваячка зняволенага.
Яшчэ адна жанчына паведаміла, што, прыехаўшы ў суботу а сёмай раніцы, апынулася ў чарзе амаль 150-й.
Адкрыццё ізалятару сваякі, якія прыехалі, чакаюць на вуліцы або ў машынах. І летам, і цяпер. Памяшканне для прыёму перадачаў адкрываецца а 8-й раніцы – з гэтага часу можна чакаць унутры. Там ёсць крэслы і канапы, але многія прыязджаюць з уласнымі складанымі стульчыкамі, бо месцаў на ўсіх не хапае.
Адна са сваячак распавяла, што такі «ажыятаж» ствараюць тыя, хто прыязджаюць сем'ямі, каб адправіць перадачу.
«Не адзін чалавек на перадачу, а натоўпам – вось і выходзіць, што месца ў памяшканні мала. Самі ствараюць чэргі і скардзяцца потым. Нешта можна адправіць поштаю. І ніхто там, дарэчы, не галадае, іх жа кормяць. Можна грошы на рахунак пакласці, каб чалавек там мог што яму трэба ў атаварцы купіць».
Іншагароднія едуць некалькі гадзінаў у адзін бок
Сваячка аднаго з падследных з Магілёўскай вобласці распавяла, што дарога ў адзін бок займае ў яе больш за тры гадзіны, таму перадачы яна возіць толькі адзін – два разы на месяц.
,,«Хацелася б часцей, але не ўдаецца зусім», – кажа яна.
Жанчына з Берасця пісала ў чаце, што не можа прывозіць прадукты часцей, чым два разы на месяц, бо «дарога нятанная і займае час».
Дапамагае пошта – без свежых прадуктаў, але і без чэргаў
Каб пазбегнуць чэргаў, хтосьці са сваякоў адпраўляе прадукты і рэчы поштаю. Але садавіну ці гародніну, якіх няма ў рацыёне зняволеных, такім чынам перадаць нельга, бо яны належаць да скорапсавальных прадуктаў.
«Я ўсё даведаюся праз адваката, яна кажа, што чэргі вельмі вялікія, і лепш поштаю. Мяркуючы з таго, што пішуць у чаце, чэргі дагэтуль вялікія. Лісты даходзяць, пасылкі таксама, таму мы даем рады так», – распавяла сваячка зняволенага.
