Аксёнаў, паверыўшы і не праверыўшы, паводзіў сябе даволі безразважна. І на яго прыкладзе, як і на прыкладзе Вольгі Кавальковай, варта вучыцца.
Падчас семінару ў сферы бяспекі, які праходзіў у моладзевым хабе, на экране з’яўляецца зашпілены на ўсе гузікі намеснік начальніка Следчага ўпраўлення КДБ Канстанцін Бычак і напружаным голасам абяцае прысутным сустрэчу ў гэтым самым КДБ. Хапае яго хвіліны на дзве, у дыялог ён не ўступае і адключаецца вельмі хутка.
Дзяржаўная прапаганда падае гэтую гісторыю ўласным гледачам як складаную гульню і вялікую перамогу. Маўляў, глядзіце, адзін з вашых хадзіў на мерапрыемствы, пісаў справаздачы, і мы яму нават плацілі. Вядоўца ў кадры пералічвае ўсім вядомыя імёны, знаёмыя лакацыі і публічныя падзеі. А таксама прад’яўляе запісы размоваў з самім Алегам Аксёнавым, які трапіў на вуду, ягоныя «справаздачы», у якіх ён выказвае асабістае меркаванне аб удзельніках гэтых мерапрыемстваў.
Пераважная частка гэтых самых мерапрыемстваў спакойна даступная на YouTube, у цалкам адкрытым выглядзе. І каб даведацца крытычны пункт гледжання на спікераў кшталту Пазняка, Сіўчыка і нават Ціханоўскай з Латушкам, дастаткова адкрыць які-небудзь маргінальны канал (тыпу «Віруса») – і там такой інфармацыі бясконцая і сталая плынь. Прычым бясплатна. Проста бяры, капіюй і дадавай у справаздачы, атрымлівай прэміі.
Дык што ж купілі КДБ з ОНТ? Нічога. Нічога з пададзенага прапагандай як вынікі працы КДБ не ёсць таямніцай.
Так, Алег Аксёнаў трапіў у вельмі непрыемную сітуацыю, у расстаўленую пастку, і далей яму будзе цяжка з такім шлейфам ў біяграфіі. І публічны эфект ад такой падачы інфармацыі зусім не пазітыўны, але!
Звярніце ўвагу, як драбнеюць вынікі працы беларускіх спецслужбаў.
Тры гады таму Артур Гайко стаў супрацоўнікам «Чорнай кнігі Беларусі» і за некалькі месяцаў сапраўды здолеў атрымаць масу датклівай інфармацыі, праз якую пацярпелі некалькі дзясяткаў чалавек. А далей што? Апошнія кейсы выглядаюць зусім ужо нібыта шоу Бэні Гіла.
То амбітную, але неасцярожную Вольгу Кавалькову правакуюць на занадта адкрытыя размовы, цяпер вось Алега Аксёнава матывавалі падзяліцца з імі агульнадаступнай інфармацыяй аб усім вядомых мерапрыемствах. Што далей? Зламаюць канал «Белсату» і пачнуць паказваць Азаронка? Ці каму-небудзь з апазіцыйных дзеячаў падкладуць у ложак даму «з нізкай сацыяльнай адказнасцю»? І потым яна ў эфіры дзяржаўнага каналу падзеліцца атрыманымі ведамі, досведам? І зноў – за кошт КДБ?
Я разумею той бок. У іх вайна не на жыццё, а на смерць. Вакол ворагі, якія збіраюцца пазбавіць іх звыклага, адзіна магчымага спосабу існавання. І яны з гэтай жа меркай падыходзяць да нашага боку. Яны праецыруюць уласную напружанасць.
Канстанцін Бычак, следчы КДБ, добра мне знаёмы са сфальсіфікаваных асабіста ім крымінальных справаў эканамічнай тэматыкі, напэўна, павесіўся б у прыбіральні, калі б высветлілася, што ён вось так бы трапіўся, пісаў справаздачы «не таму». І таму яму і ягоным калегам здаецца, што гэты маскарад мусіць і тут, з гэтага боку, мець аналагічны публічны эфект. Але тут усё крыху па-іншаму.
Некамерцыйныя арганізацыі атрымліваюць фінансаванне, аб памерах якога можна даведацца, ледзь напружыўшыся, з інтэрнэту. Яны ж ладзяць адкрытыя мерапрыемствы, пра якія дастаткова інфармацыі ў сеціве, і якія можа наведаць практычна кожны чалавек, нават супрацоўнік беларускага КДБ. І на вулічныя імпрэзы можна прыйсці, паслухаць, пагаварыць з людзьмі.
Гэтак жа адносна адкрыта існуюць і незалежныя медыі. Звесткі пра фінансаванне таго ж «Белсату» можна знайсці ў публічным доступе. У яго працаўнікоў ёсць старонкі ў сацыяльных сетках, яны не бачаць сэнсу хавацца. Як і сотні іншых валанцёраў, журналістаў, палітыкаў. Беларусаў.
У гэтым розніца, якую таварышам бычакам не зразумець. У іх гальштук, які цісне шыю, цёмна-сіні строй і лакаваныя туфлі – і нічога больш. Таму і такая напружанасць на твары, і жаданне збегчы з кадру праз дзве хвіліны, не дай Бог, не ўступіўшы ў размову. Бо страшна. Ён не прызвычаены размаўляць з жывымі, адкрытымі, свабоднымі людзьмі. Толькі ў выпадку, калі на іх кайданкі.
Клопат пра бяспеку – гэта, вядома, важна. І Алег, паверыўшы і не праверыўшы, паводзіў сябе даволі безразважна. І на ягоным прыкладзе, як і на прыкладзе Вольгі Кавальковай, варта вучыцца. Але самі аператыўнікі КДБ выглядаюць у гэтай сітуацыі дзікавата. Гэта паспяховыя аперацыі? За што ім плацяць грошы?
,,У сённяшняй Беларусі імітацыяй ёсць усё. І развіццё футболу, якое прыводзіць да перамогі над мікрадзяржавай Андора з лікам 1:0, і план падваення вылаву рыбы да 2025 года, які рухаецца ў адваротны бок, і абяцанне яшчэ да 2018 года стварыць электрамабіль лепшы, чым у Маска. Усё – фантазіі, міражы, пустыя хацелкі.
І праца КДБ для развалу дэмакратычнага руху ў гэтым сэнсе не адрозніваецца ад працы Акадэміі навук, Беларускай федэрацыі футболу або Міністэрства сельскай гаспадаркі. Пылу шмат, плёну няма. І мяч у браму не ляціць, і рыба, гледзячы на навакольную рэчаіснасць, не плодзіцца, і электрамабіль едзе вельмі павольна і ўсё спрабуе збочыць кудысьці. І спецаперацыі ў іх такія ж.
P.S. Прапагандыст Тур у нядзельнай праграме ОНТ паабяцаў заўтра ж выкласці на сваім канале нешта яшчэ, каб зрабіць моцнае ўражанне. Падмануў, не выклаў. Проста няма чаго, акрамя і так вядомага з адкрытых крыніцаў.
