[vc_row][vc_column][vc_raw_html]JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI1NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIzMTUlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy55b3V0dWJlLmNvbSUyRmVtYmVkJTJGY1JQUE5QSkRUbDQlMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlMjBhbGxvd2Z1bGxzY3JlZW4lM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=[/vc_raw_html][vc_column_text]Шэраг адмыслоўцаў у справе дабрачыннасці мяркуюць, што Беларусь цяжарная ёю. Пэўныя лічбы сапраўды ўражваюць: прыкладам, фонд «Шанец», які дапамагае цяжкахворым дзецям.Пачынаючы працу ў 2008 г., фонд атрымліваў 16 ахвяраванняў штодня, цяпер – 199. Валанцёры апякуюцца рознымі слаямі грамадства, якім бракуе дапамогі. Госці праграмы – Святлана Багданава, каардынатарка валанцёрскае дапамогі дзіцячаму анкалагічнаму цэнтру ў Бараўлянах, і Андрэй Стрыжак, стваральнік валанцёрскай ініцыятывы «Гуманітарны маршрут Беларусь–АТО». Чаму становяцца валанцёрамі, што рухае людзьмі, якія гатовыя штодня ахвяраваць часам, высілкамі, сродкамі дзеля іншых людзей? З якімі праблемамі яны сутыкаюцца, як даюць рады са стрэсамі і чаго чакаюць ад сваёй працы?[vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]
