5 sierpnia 1772 roku przedstawiciele Rosji, Austrii i Prus podpisali w Petersburgu traktaty rozbiorowe. Największym beneficjentem podziału polskich ziem stała się Rosja, która zagarnęła Inflanty Polskie oraz część ziem dzisiejszej Białorusi.– wschodnie, peryferyjne krańce Rzeczypospolitej za Dnieprem, Drucią i Dźwiną (województwa: mścisławskie, witebskie i połockie oraz część mińskiego i inflanckiego – ogółem 92 tys. km² oraz 1,3 mln mieszkańców), utrzymując poza tym swój protektorat nad resztą okrojonego kraju. Łącznie Polska straciła 211 tys. km² i 4,5 miliona ludności.
Pretekstem do I rozbioru Polski było porwanie Króla Stanisława Augusta przez konfederatów barskich w Warszawie w listopadzie 1771 r. Państwa biorące udział w późniejszych rozbiorach rozpętały kampanie wskazującą, że Polska jest krajem, w której panuje anarchia. Mocarstwa ościenne domagały się również od Rzeczpospolitej, by podczas sejmu zalegalizowano przekazanie ziem. Stało się tak jednak dopiero ponad rok później. 30 września 1773 r. odbył się pierwszy sejm rozbiorowy, na którym w większości przekupieni przez króla i zaborców posłowie potwierdzili legalność I rozbioru. Zaprotestowała jedynie trójka z nich: Tadeusz Reytan, Samuel Korsak i Stanisław Bohuszewicz.
Jb/Biesat
www.beslat.eu/pl
