Якія жарсці разгараюцца на танцляцоўцы для сталых людзей?
У лесе Пышкі пад Горадняй пенсіянеры збіраюцца патанчыць двойчы на тыдзень – у суботы і нядзелі. Час для танцаў адведзены «дзіцячы»: з трох да шасці. Тут ёсць вялікая асфальтаваная пляцоўка, мноства лаваў, мабільныя прыбіральні ды пару пунктаў выязнога гандлю.
«Даходзіла да таго, што ў дыджэя наўпрост вырывалі мікрафон»
Спадар Ян ходзіць сюды ўжо прыкладна два з паловай гады. Кажа, што ягонае хворае месца – рэпертуар. Маўляў, пенсіянеры «амалоджваюцца», таму тыя, хто цяпер уступаюць у пенсійны век выраслі на «Modern Talking», «ABBA» ды іншых выканаўцах. Дыджэй жа дае зусім іншае – «расейскі блатняк».
«Я раз падышоў да яго, запісаў 50 песняў напярэдадні – на ўсю дыскатэку, аддаю, – распавядае спадар Ян. – А ён мне кажа: «Давай песні на расейскай мове!» Я не супраць расейскіх песняў, але хай будзе рознае. Мы ж у Горадні жывем, а не ў Магілёве ці Гомлі… Даходзіла да таго, што ў дыджэя наўпрост вырывалі мікрафон».
Яшчэ адна праблема – тэмп песняў. Калі дыджэй дае ўвесь час хуткія мелодыі, не чаргуючы з павольнымі, пенсіянеры пачынаюць задыхацца. Улетку часцяком сюды прыязджае хуткая: страта прытомнасці ды сардэчныя прыступы – зусім не рэдкасць. Адна жанчына нават памерла ў танцы.[/vc_column_text][vc_single_image image=”274523″ img_size=”large”][vc_column_text]Спадар Ян аддае перавагу заходняй музыцы, але дыджэй ставіць «расейскі блатняк»[/vc_column_text][vc_single_image image=”274531″ img_size=”large”][vc_column_text]Дыджэй[/vc_column_text][vc_column_text]
«Ну чаму ў нас нельга зрабіць як у Іспаніі?»
Не ўсе задаволеныя таксама часам правядзення. Па-першае, улетку сонца яшчэ высока, таму горача. Па-другое, шмат каму хацелася б прыйсці напрыканцы дня і патанчыць, інакш – дзень разбіты. Са сваімі праблемамі пенсіянеры некалі нават звярталіся да гарадскіх уладаў, але ў адказ так нічога і не пачулі.
«Я быў у Іспаніі на падобных танцах, – працягвае спадар Ян. – Дык там афіцыянты ходзяць, замовы прымаюць, а народ паралельна ў карты ці даміно гуляе. Там да гадзіны ночы танцы! Глядзіш, а другой гадзіне, па горадзе разыходзяцца: чатыры жанчыны сталыя пад ручку, за імі – чатыры мужчыны, ідуць, размаўляюць. Гэта мужы і жонкі. Ну чаму ў нас так нельга?»
[/vc_column_text][vc_single_image image=”274611″ img_size=”large”][vc_column_text]Ганна Альфрэдаўна ўдзячная кіраўніку краіны за мір[/vc_column_text][vc_single_image image=”274555″ img_size=”large”][vc_column_text]Жанчынам часам не стае партнёраў да танцаў[/vc_column_text][vc_column_text]
«Дзякуй гарвыканкаму за танцы, а прэзідэнту – за мір!»
Пасля размовы са спадаром Янам да мяне літаральна падлятае жанчына з мноствам залатых упрыгожанняў, бярэ пад руку:
«Я вельмі ўдзячная гарвыканкаму за тое, што для нас усё гэта арганізавана! Гэта ж бясплатна, мы адпачываем. Нідзе такога няма. Тут не адчуваеш сябе пенсіянерам! І дыджэй Коля, дай Бог яму здароўя!»
Ганна Альфрэдаўна, так завуць жанчыну, кажа яшчэ пра ўдзячнасць прэзідэнту за дабрабыт і мір у Беларусі. Толькі выказаўшы поўны спіс падзякаў, спадарыня адыходзіць.
Усе фатаграфіі:[/vc_column_text][vc_column_text]
[/vc_column_text][vc_column_text]
Канец сезону
Наогул, журналіст з мікрафонам хутка пачынае прыцягваць увагу ўсё большай колькасці сталых людзей. Нехта падыходзіць і даводзіць, што тут мае стаяць тэнісны корт, нехта прапаноўвае зрабіць пра яго перадачу, нехта – наўпрост распавядае пра сваіх родных, дэманструючы маленькія памятыя здымкі, схаваныя ў гаманец.
Цяпер ужо фактычна канец танцавальнага сезону, які доўжыцца ад траўня да верасня. Дзе знайсці месца для сустрэчаў узімку – праблема. Аптымальнае памяшканне, Палац тэкстыльшчыкаў, дзе танцы ладзіліся раней, цяпер пустуе. Зрэшты, наперадзе яшчэ месяц на высвятленне сітуацыі ды танцы на адкрытым паветры.
АК, belsat.eu
