Да фуд-блогера варта прыходзіць на пусты страўнік і з бутэлькаю віна. Нават у час крызісу і адурманьвальнага дармаедства вас чакаюць простыя, але смачныя стравы, прыгатаваныя з радзімай садавіны ды гародніны.
Што такое крастыні (іт. crostini) і як ежа-эскейп ратуе ад эмацыйнага перагарання, даведаемся ад маладой фуд-блогеркі Люсі Галкінай. Дзяўчына пачала цікавіцца прафесійным фудпорнам некалькі месяцаў таму, але нават за такі кароткі час гатаванне змяніла ейнае жыццё да лепшага.
[vc_single_image image=”368053″ img_size=”large”]
Я працавала ў трох розных IT-фірмах. І аднойчы адчула прафесійнае і эмацыйнае перагаранне. Тады зразумела, што сядзець за камп’ютарам па дзесяць гадзінаў мне не падабаецца, і сышла ў нікуды, шукала сябе. У пэўны момант адчула: гатаваць – гэта маё.
Мой блог мае назву «Гастракот». Насамрэч яшчэ задоўга да таго, як яго завесці, я проста села і намалявала лагатып – атрымаўся такі хатні сыты кот. Мне хацелася, каб ён выпраменьваў утульнасць, цяпло і гасціннасць. Увесну з’явіўся і блог. Я вучылася ўсяму сама. Пачала цікавіцца прафесійнаю кухняй. Атрымалася пастажыявацца ў некалькіх менскіх рэстаранах і кандытарскіх, паглядзець на «ежа-прадакшн» знутры.
Я ведаю кухараў, якім хапіла проста вялікага жадання працаваць у прафесіі, яны ўладкаваліся ў добрыя рэстарацыі, хоць у іх няма адпаведнай адукацыі. Але я таксама зразумела, што праца кухарам – гэта хутчэй за ўсё не маё, бо іхная праца вельмі манатонная і не крэатыўная. Кухары ў рэстаранах гатуюць адно і тое ж кожны дзень. У іх няма свабоды, яны не могуць змяняць рэцэптуры страваў. А я хачу ствараць і эксперыментаваць! Аказалася, што на цяперашні момант мая хатняя кухня – найлепшае месца для гэтага.
Мне б хацелася манетызаваць свой блог, але пакуль я працую над цікавым кантэнтам і рэцэптамі ды вельмі шмат гатую для сяброў і знаёмых. Мне цяжка адмаўляць, і калі яны кажуць: «Люся, зрабі чарнічны пірог», – я раблю. Да таго ж мне цяжка браць за гэта грошы, бо я атрымліваю ад гатавання асалоду. Мне падабаецца, калі людзям смачна.
Я атрымліваю нашмат больш пазітыўных водгукаў, чым за пяць гадоў на былой працы. Мне прыемна, што я натхняю незнаёмых людзей, якія ўвогуле ніколі не захапляліся кухняю, гатаваць і дзяліцца сваймі варыяцыямі.
Нешта зусім новае вынайсці цяжка. Я спрабую імправізаваць, заўсёды дадаваць нешта сваё. Улюбёнага рэцэпту, пэўна, няма, або іх вельмі шмат. Мне падабаецца гатаваць з сезоннай садавіны ды гародніны, а ўвогуле я вельмі люблю халаднік!
Усе пытаюць, хто даўно нас не бачыў, колькі важыць мой муж. Але скажу па сакрэце, што ягоным калегам вельмі пашчасціла! Сёння, напрыклад, нічога для іх не перадавала, і яны ўжо пытаюцца, калі наступным разам ён нешта прынясе. А ўвогуле, ён нармальна важыць, бо ўся ежа – здаровая і карысная.
Я бачу іншых людзей, якія гатуюць і нешта робяць у харчовым бізнесе, і мяне гэта ўражвае: як яны гэта робяць? Гатаванне ўдома і продаж – гэта ўсё нелегальна. То бок законы ў нас такія, што ты не можаш адкрыць ІП на хатняй кухні. Трэба арандаваць прафесійную, афіцыйна ўзгадніць рэцэпты і мець санітарную кнігу.
Нягледзячы на юрыдычныя цяжкасці ды тое, што мяне не прываблівае праца кухарам па гадзінах, маю пэўную ідэю для сваёй рэстарацыі. Можа, пакуль гэта мары, але я ведаю, што стаю на слушным шляху. Калі чалавек на адпаведным месцы, у яго ўсё атрымаецца.
Гутарыла Дар’я Румянцава, фота – Дзяніс Дзюба, belsat.eu