Працаўнікоў прадпрыемства «Гомельскі завод металаканструкцыяў», агулам 70 асобаў, перавялі на чвэрць стаўкі. Штомесяц рабочыя атрымліваюць ад 20 да 70 рублёў.
На «Гомельскім заводзе металаканструкцыяў» абвешчаны прастой. Прадпрыемства ААТ «Гомельаблбуд», у склад якога ўваходзіць завод, знаходзіцца ў стадыі працэдуры банкруцтва: справа разглядаецца ў судзе, на абодва прадпрыемства ўжо завіталі ацэншчыкі. Але кіраўніцтва спрабуе супакоіць працоўных.
«На сённяшні дзень прадпрыемства і гэта пляцоўка не закрываюцца, проста аптымізаваны выдаткі ў сувязі з адсутнасцю заказаў, – каментуе антыкрызісны дырэктар Юрый Драенкоў. – Асноўная задача цяпер – сумесна з уладай, адміністрацыяй Навабеліцкага раёну знайсці аб’ёмы, каб вывесці людзей з прастою, выйсці на рэнтабельнасць і забяспечыць людзей працай. Пра тое каб закрыць прадпрыемства наагул размова не ідзе».
Нягледзячы на рэгулярныя сустрэчы працаўнікоў з кіраўніцтвам заводу і чыноўнікамі з адміністрацыі Навабеліцкага раёну з інфармаваннем пра захады па выхаду з крызісу, канкрэтных адказаў на свае пытанні працоўныя не атрымліваюць і знаходзяцца ў разгубленасці.
«Крайнімі зрабілі працоўных, якіх падводзяць да таго каб выгнаць на вуліцу, – упэўнены Аляксандр Ступіч. – У выпадку скарачэння, абяцаюць выплаціць 3-месячны заробак, але апошнія месяцы мы атрымліваем «бруднымі» за прастой каля 40 рублёў. Атрымліваецца, кампенсацыя складзе 120 рублёў. Так усіх людзей малою крывёю яны выганяць і ніхто нічога не дакажа, бо па закону – усё слушна зроблена і людзі застаюцца на вуліцы без сродкаў для існавання. Ты столькі гадоў адпрацаваў, а зараз нікому не патрэбны».
«Я і мая маці працуем на гэтым заводзе, – кажа Вячаслаў Мацюшкін. – Зараз без працы, уладкавацца на новую працу не можам. Няма чым за кватэру плаціць бо ў нас 0.25 стаўкі, а за кватэру трэба аддаць 100 рублёў, вось і думай – за кватэру аддаць ці ежы купіць. На заводзе, канешне, кажуць, што ўсё наладзіцца, будзе добра, але калі тое будзе – невядома. Час цягнуць, а людзі нікуды не могуць уладкавацца».
«Які сэнс чакаць, яны даюць надзею, але такую маленькую і спадзявацца няма на што» – дадае працаўніца Алена Гамаюнава.
Між тым жыццёвая сітуацыя ў працоўных даволі цяжкая, бо штомесячнай выплаты не хапае каб сябе пракарміць, ды аплаціць камунальныя плацяжы.
«На дадзены момант няма за што хлеба купіць, – скардзіцца Тамара Мажэй і дэманструе свой гаманец у якім некалькі дробных манет, – і працуеш, і дармаед, як кажа Лукашэнка. Безвыходная сітуацыя. На нашыя пытанні, якія нас найбольш хвалююць, у іх няма адказу. Няма ў нас правоў, толькі абавязкі па ўсім дэкрэтам. Мы – ніхто і клічуць нас ніяк».
Усе працэдуры, паводле Працоўнага кодэксу, выкананы: наймальнік своечасова паінфармаваў працаўнікоў пра істотнае пагаршэнне ўмоў працы, пазначыў прычыну. Працаўнік, у сваю чаргу, меў права зволіцца ці застацца на «працы».
«Насамрэч, выбару ў працоўным няма: калі сысці, ты адразу трапляеш у дармаеды і працу седня цяжка знайсці, – каментуе прававы інспектар прафсаюзу радыёэлектроннай прамысловасці Леанід Судаленка. – А калі застацца, ты па сутнасці будзеш існаваць, бо тых грошаў, якія табе плацяць ня тое што дзяцей гадаваць, сабе на хлеб не хопіць. Таму які выбар? Няма выбару ў працаўнікоў. У іх ёсць адзінае права – як мага хутчэй аб’ядноўвацца ў незалежныя прафсаюз, які мог бы весці перамовы з наймальнікам. І гэта варта рабіць не тады калі гром грымнуў, а яшчэ раней, трэба было абмяркоўваць што будзе калі здарыцца крызіс, прадукцыя не будзе карыстацца попытам».
Канчатковая рашэнне аб лёсе заводу будзе прынятае ў сярэдзіне жніўня Гомельскім аблвыканкамам.
Ларыса Шчыракова, belsat.eu
Фота аўтара