Мікалай Пінігін: «Я ніколі не ставіў нават камедыі проста дзеля таго, каб пасмяяцца»


Пачаць новы Зорны сезон хачу з падзеі, якую абмінуць немагчыма: у верасні галоўная сцэна краіны, Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы, адзначае 95-годдзе. І ўсе гэтыя 95 гадоў трупа тэатру правяла ў добра вядомым менчукам і не толькі будынку, заходзячы ў які, міжволі адчуваеш подых гісторыі ды пашану да традыцыі.

Мой сённяшні госць выдатна адчувае ды беражэ гэты непаўторны дух і кіруе мастацкаю часткаю Купалаўскага тэатру – гэта лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі за спектакль «Тутэйшыя», тэатральнай прэміі БСТД імя Е. Міровіча «За найлепшую рэжысуру», Чалавек года Беларусі–1994 Мікалай Пінігін.

– Вы вярталіся ў тэатр двойчы: рэжысёрам у 1985-м на пачатку творчай кар’еры ды цяпер, у 2009-м – мастацкім кіраўніком. Двойчы ў адну раку – ці вярнуліся Вы ў той самы тэатр?

MП: Для мяне, калі я вярнуўся, мала што змянілася – паводле атмасферы, духу тэатру, але звонку, можа, ўсё і памянялася.

– Я ведаю, што акторы Вас чакалі, яны былі радыя.

MП: Калі ты кіраўнік, ад цябе шмат чаго залежыць – і лёс людзей, і кар’еры іх, і тут не трэба чакаць удзячнасці.

– Вы – аўтар вельмі знакавых спектакляў, якія дасюль застаюцца важнымі для краіны, для людзей. Прыйшоўшы мастацкім кіраўніком, Вы здолелі зрэалізаваць свае мары, свае памкненні?

MП: У мяне такіх буйных планаў няма. Ёсць дзень – ёсць і ежа, як напісана ў адной мудрай кніжцы. Ёсць невялікія планы. Тое, што я хацеў зрабіць за гэты тэрмін, я зрабіў, хоць, магчыма, не ўсё атрымалася, як хацелася.

– Вы надаяце тэатру, асабліва Купалаўскаму, перадусім асветніцкую функцыю?

MП: Ну, у беларускіх умовах гэта вельмі важна. Аднойчы я казаў, што нацыянальны тэатр ёсць, а нацыі пакуль што няма. На тэатры палягае гэтая місія абавязкова – у нашых умовах. Для іншых краінаў, можа, і няма такога пытання як нацыя, нацыянальная свядомасць, самаідэнтыфікацыя, але для Беларусі гэта вельмі важна.

– Але Вы таксама гаворыце, і, відаць, гэта так і ёсць, што перадусім тэатру трэба напаўняць глядацкую залу. Напоўніць яе асветніцкімі спектаклямі цяжка. Наўрад ці глядач любіць, калі яго адукоўваюць…

MП: Не, гэта ж не лекцыя. Усё ж такі можна забаўляць і адукоўваць, можна сур’ёзна размаўляць і адукоўваць. Тэатр – гэта свята. Мне вельмі важна, калі ў зале гледачы не абавязкова смяюцца, а калі ёсць цішыня і ўвага да таго, што адбываецца на сцэне. Для мяне гэта вельмі важна: значыць, яны пачынаюць штосьці разумець.

– Калі Вы прыйшлі ў тэатр, адная з першых Вашых сур’ёзных заяваў прагучала: я не буду абмяжоўвацца да нацыянальнай драматургіі, не буду ставіць п’есаў толькі таму, што яны беларускія, я буду ставіць якасныя, добрыя п’есы… Гэта атрымліваецца?

MП: Я спрабую ўсё ж такі аддаваць перавагу беларускай літаратуры. Ментальна гэта важна для тэатру. Але вось, напрыклад, мы «Чайку» зрабілі, ну што казаць – гэта цудоўная літаратура, і я адпачываў, бо не кожнага разу ў беларускай літаратуры ты знойдзеш такі ўзровень. У мяне ёсць цудоўны прыклад: Някрошус паставіў аднаго літоўскага аўтара. Аднаго – за ўсё сваё жыццё. Ад гэтага ён не перастаў быць літоўскім рэжысёрам. Ну, мы ўжо казалі, што там усё ў парадку з нацыянальным самавызначэннем…

– Ну, таксама па-рознаму, але, магчыма, лепш, чымся ў нас.

MП: Лепш, я думаю. Але ўсё ж такі для рэжысёра, для трупы вельмі важна, каб былі ролі, каб была драматургія – гэта важна. А з драматургіяй цяжка. Увесь час было цяжка, а цяпер – асабліва. Маладыя пішуць тэксты, структуры няма звычайна ў п’есе, высокіх ідэяў няма, у асноўным – тусня такая. Гэта тэксты. Гэта не драматургія. Драматургія – вельмі складаны жанр.

– А з чым Вы звязваеце гэтую праблему цяпер?

MП: Гэта праблема не выключна беларуская, гэта еўрапейская праблема, і сусветная. Гэта вялікі крызіс свядомасці, ён паўсюль адбываецца. Заўважце: цалкам зніклі добрыя камедыі. Яны заўжды былі – а цяпер зніклі. Не ведаю, гэта час такі…

– А добрая драма засталася?

MП: Не, таксама не. Дзіўная такая гісторыя – крызіс свядомасці. Ён адбываецца па ўсім свеце, і я даўно яго адчуваю, гадоў 15-20. Гэта не ўчора і не сёння адбылося.

[vc_single_image image=”368237″ img_size=”large”]

– Так, але чаму на прыкладзе драматургіі гэта найбольш заўважна? Пісьменнікі пішуць, кінарэжысёры здымаюць фільмы… А п’есы зніклі?

MП: Драматургія – вельмі складаны жанр, трэба валодаць структураю, трэба характары выпісваць, трэба, каб героі размаўлялі не моваю аўтара, а сваёй уласнаю моваю.

– У нацыянальным тэатры, адчуваючы адказнасць, Вы імкняцеся ставіць нацыянальную драматургію. А, скажам, у Піцеры Вас нічога не абмяжоўвала ў выбары п’есаў – стаў што хочаш?

MП: Мяне ніколі ніхто не прымушаў ні ў якіх тэатрах нічога ставіць. Не, там, канечне, таксама была свая гісторыя, што гэта буйны расейскі тэатр драматычны, са сваёй гісторыяй, тэатр вялікай формы, там 1200 месцаў глядацкая зала, з вялікаю традыцыяй, там Таўстаногаў, іншыя… Я не абмяжоўваўся. Я рускую літаратуру там ставіў – Андрэева, Астроўскага, Гогаля (калі Гогаля і «Ноч перад Калядамі» можна назваць рускаю літаратураю…). Але там няма такой праблемы, як у Купалаўскім тэатры…

– П’есы Вы неяк дастасоўваеце да аналагу ці наадварот? Ці ёсць нейкая заканамернасць у тым, што карыстаецца поспехам?

MП: Калі няма глядацкага інтарэсу, можаце што заўгодна казаць: што глядач дэбіл, што вы таленавітыя, вас не разумеюць – ну што заўгодна можаце казаць. Няма цікаўнасці – і ўсё, і тут нічога не паробіш. Але гэта твая праблема, не гледача. Я ўсё ж такі стаўлюся да гледача як да сур’ёзнага суразмоўцы. Як да таленавітага, разумнага чалавека. Ставіць для людзей, якіх ты не паважаеш, – несумленна. Няма дрэнных жанраў…

-…ёсць дрэннае выкананне?

MП: Ёсць дрэннае выкананне ды ёсць, калі табе сумна ў глядацкай зале – і гэта ўсё. А жанры – камедыя, трагедыя, драма, трагікамедыя – усе добрыя, праблема ў тэатры, у артыстах, у таленце…

– Ці ходзіце Вы на спектаклі не іншых акадэмічных тэатраў, а тэатраў, якія шукаюць новую тэатральную форму, як, да прыкладу, хоць бы «Тэатр Ч»?

MП: У «Тэатры Ч» быў, «Дзяды» бачыў, вельмі мне спадабаўся спектакль. Да калегаў – на жаль, мала хаджу, дый у іншыя тэатры, няма часу проста. Графік такі, што а 9-10-й прыходжу ў тэатр, і а 10-й сыходжу. Бо трэба рэпетаваць спектаклі, а паміж гэтым, так бы мовіць, кіраваць.

– Вы былі да гэтага гатовыя, вяртаючыся?

MП: Не, вядома. Я ніколі нічым не кіраваў, хоць былі прапановы і ад беларускіх тэатраў, і ў Маскве. Мне ніколі не хацелася гэтым займацца. Ну ніколі. Улада як улада мяне не цікавіць, асалода ад яе ў мяне адсутнічае. Гэта цяжкая праца і вялікая адказнасць. І ты павінен быць гатовы да таго, што цябе не будуць любіць.

– Нават свае – паплечнікі, сябры?

MП: Так. І гэта нармальна. Пушкін калісьці геніяльна напісаў у «Барысе Гадунове»: «Живая власть для черни ненавистна, они любить умеют только мёртвых». Бо ад любога кіраўніка залежаць людзі. «Ну, я б лепш кіраваў», кожны думае, «я б лепш справіўся». Бо чалавек бачыць толькі сябе ў гэтай прасторы, а ты спрабуеш усё адразу, усю карціну пабачыць, усе абставіны ўлічыць.

– Але значна прасцей і больш прыемна быць проста творцам!

MП: Так. А з іншага боку, ёсць спакуса пабудаваць тэатр. Я прыехаў – і мы адразу пайшлі на рэканструкцыю, тры гады я вельмі моцна гэтым займаўся, мы разам з архітэктарамі прыдумалі гэты тэатр, дызайн, механіку ды ўсё, усё.

– Тады давайце ўсё ж, хоць Вы і не хочаце, назавем некалькі спектакляў, дзе задзеяная ўся палітра, усе магчымасці Купалаўскае сцэны.

[vc_single_image image=”368236″ img_size=”large”]

MП: У нас амаль у кожным спектаклі нешта такое ёсць. У нас, напрыклад, ёсць найлепшая ў Беларусі відэапраекцыя, мы ёю карыстаемся ў спектаклях «Другая сусветная», «Пан Тадэвуш». У спектаклі «Тата» мы выкарыстоўвалі такія фуры шведскія, якія рухаюцца праз сістэму Wi-Fi. Там такія меткі стаяць на сцэне, і можна задаваць любую карціну гэтых рухаў. Я не думаю, што тэатр – гэта тэхналогіі. Тэатр – гэта забава, і чым яна прасцейшая, тым лепш. Таму нам дапамагае гэта, але гэта не шоу. Мы не будзем спаборнічаць з Галівудам ці брадвейскімі шоу, дзе суцэльная тэхналогія. Гэта не так. Самае галоўнае – гэта чалавек у тэатры. Цудоўнае святло ў нас, цудоўны гук у нас, але гэтым усім мы карыстаемся як інструментам.

– Мы вітаем 95-ы сезон Купалаўскага. Гэта сур’ёзны юбілей, і я ведаю, што Вы падрыхтавалі нейкія падзеі.

MП: Рыхтуемся. 15 верасня ў нас будзе юбілей, хоць дакладна ён прыпадае на 14-га, але паколькі гэта выходны дзень, то адзначаць мы будзем 15-га. З дзвюх дзеяў будзе складацца гэты святочны вечар. Першая: калісьці да мяне прыйшлі з «Аліварыі» з нагоды юбілею Чапскага і прынеслі п’есу, з якой пачынаўся будынак тэатру. Не трупа, не беларускі тэатр, а менавіта будынак. У 1890 годзе аматары гралі п’есу «Сфінкс» – гэта такая салонная жудасць, такая «Санта-Барбара»… І мне гэта падалося цікавым. Мы гэта для «Аліварыі» зрабілі. Ім вельмі спадабалася. Яны знайшлі ў Пецярбурзе ў бібліятэцы гэтую п’есу (я не ведаў, што яна існуе), і я хачу цяпер аднавіць яе ды паказаць. Бо тэатральная грамадскасць не бачыла яе, гэта быў закрыты паказ для «Аліварыі», а цяпер мы пакажам, як гэта магло б быць, як мы сабе гэта ўяўляем. Гэта першая дзея. А ў другой мы будзем узгадваць спектаклі, якія захаваліся ў запісе, значныя спектаклі, хоць не ўсе, вядома, бо былі часы, калі карысталіся толькі кінастужкаю, а на кінастужку не здымалі спектакляў. Іх пачалі здымаць ужо толькі на відэа. Мы будзем узгадваць значных людзей, якія пайшлі з жыцця з нашага тэатру, і будзем перамяжоўваць гэта «капуснымі» нумарамі.

– Нават так? І гэта ўжо будзе для ўсіх, адкрытая вечарына?

MП: Не, мы пастанавілі не прадаваць квіткоў, бо ў нас толькі 330 месцаў, таму пастанавілі толькі сяброў запрасіць, калегаў, прэсу…

– Ну а для шырокай публікі? Што нясе нам юбілейны сезон?

MП: Па-першае, мы адчыняем камерную сцэну ў тэатры. Гэта не тое самае, што Малая сцэна, бо яна ўсё яшчэ не скончаная, стаіць на рэканструкцыі. А ў нас ёсць вялікі рэпетыцыйны пакой, і там 100 месцаў для гледача. Там мы будзем граць спектаклі, і там цікавая прастора для гледачоў – яны будуць сядзець літараю П, а ў цэнтры артысты будуць граць. Там вельмі сціплыя выдаткі, бо амаль не будзе дэкарацыяў, толькі нейкія дэталі, касцюмы і вельмі блізка да гледача. Спектаклі будуць невялікія, гадзіна дваццаць, а потым можна зазірнуць у тэатральную кавярню «Аўстэрыя Уршуля».

– Цудоўна. А на вялікай сцэне што новага з’явіцца?

MП: На вялікай сцэне я пастанавіў яшчэ раз зрабіць спектакль «Арт», бо ён ішоў як антрэпрыза свайго часу. Мы перакладаем на беларускую мову, і я з нашымі артыстамі сярэдняга ўзросту ды з маладымі буду рабіць гэты спектакль.

– Чаму «Арт»? У Вас некаторыя п’есы паўтараюцца ў жыцці…

MП: Я не баюся гэтага. Я вельмі люблю гэтую п’есу і лічу яе адною з найлепшых п’есаў ХХ стагоддзя. Яна і сур’ёзная, і вельмі смешная. Ёсць і тэхнічны момант: у нас вялікія спектаклі апошнім часам ішлі, і ёсць цяжкасці з перахоўваннем дэкарацыяў, таму патрэбны лёгкі спектакль. Тым болей, што сышоў мой сябра, выдатны актор Сяргей Журавель, які і ў «Арце» граў Сержа… «Вячэры з прыдуркам» не будзе ўвогуле, дзе яны так цудоўна працавалі з Віктарам Манаевым. Таму мне патрэбны невялікі, назавем яго «лёгкі» спектакль, хаця для мяне ён вельмі сур’ёзны.

– А што ж тады з вялікаю трупаю, за якую Вы адказны?

MП: Праблема. Бо цяпер цяжкасці з фінансаваннем, але пасля новага года я паспрабую зрабіць «Дзве душы» Максіма Гарэцкага. Гэта ягоная няскончаная аповесць, цяпер мае сябры робяць яе інсцэнізацыю, і калі ўсё атрымаецца – будзем рабіць. Дзевятнаццаты год, Беларусь, акупацыя нямецкая, камуністы прыйшлі, нацыяналісты – і чалавек, які ў шынялі прыйшоў з Першай сусветнай, які стаіць…

-…на раздарожжы…

MП: На раздарожжы, і не ведае, што яму рабіць.

– Аднойчы гэтая тэма або вельмі падобная была ўжо ўзнятая ў слынных і вельмі істотных «Тутэйшых». Не было думкі вярнуць гэты спектакль?

MП: Я не ведаю, як гэта цяпер зрабіць. Бо ёсць рэчы, да якіх мне асабіста не трэба вяртацца. Гэта трэба вярнуць 90-я гады. Я бясконца перачытваю гэтую п’есу і думаю: можа, мне яе зрабіць яшчэ раз? І мяркую – не, не трэба. Я так не зраблю. Тым болей, што Віктар Манаеў тады малады быў – а я не ведаю, хто можа заграць Мікіту Зносака, апроч Манаева, і для мяне гэта істотна. А рабіць спектакль, які быў бы не такі, як у тыя гады быў, мне не хацелася б, бо ў тэатры вельмі важны кантэкст.

– Вярнуўшыся на пасаду мастацкага кіраўніка тэатру і адчуўшы адказнасць за галоўную нацыянальную сцэну краіны, Вы мусілі, відаць, неяк прасякнуцца беларускасцю, неяк паспрабаваць яе зразумець, чаго, можа, раней і не мусілі рабіць, а ўжо пагатоў не мусілі, быўшы ў Піцеры. Як гэта адбывалася? Ці яно адбылося, ці гэты працэс яшчэ ідзе?

MП: Вось дзіўная гісторыя… У Палацы піянераў быў фотагурток, дзе я займаўся з 5 класу, і нас аднойчы павезлі ў Нясвіж. Ці ў Мір, а потым – у Наваградак. А мы жылі ў мікрараёне Зялёны Луг – і я не ведаў, што такое ёсць. А потым, ужо студэнтамі, мы бясконца ездзілі на рыбалкі – і вось гэтыя разваліны касцёлаў, нейкія муры старых замкаў, нешта паволі, паціху складалася ў нейкую карціну не савецкага беларускага жыцця, а іншага.

– У Вас ёсць бачанне сваёй Беларусі сёння?

MП: Я думаю, яно ў кожнага ёсць. Проста ёсць мары (як Купала казаў, «мне сняцца сны аб Беларусі»), а ёсць рэальная Беларусь. Ёсць літаратура. Ёсць паэзія.

– Ну пачакайце: я гашчу ў студыі галоўнага рэжысёра Купалаўскага тэатру. Так што Вашыя мары – вось яны, яны на галоўнай сцэне з’яўляюцца. Гэта яны і ёсць?

MП: Магчыма. Не ведаю. Я не магу меркаваць аб сваёй працы, я раблю тое, што раблю – так, як мне гэта падаецца.

– Вы казалі, што Караткевіч, а менавіта «Каласы пад сярпом тваім» – ледзь не галоўная беларуская кніга.

MП: Такога маштабу літаратуры ў нас амаль што няма. Такі гістарычны агляд эпохі і беларускасці адначасова. І час. Іншая рэч, што Караткевіч пісаў не вельмі ўдалыя п’есы ды сам гэта ведаў. А пісьменнік ён быў цудоўны, празаік, і раманы ў яго бліскучыя, і вершы.

– Але Вы здолелі паставіць на сцэне «Пана Тадэвуша»…

MП: Так. Я думаю і пра Караткевіча. Але такое вельмі магутнае палатно – ці змагу я там драматургію вывесці… Усё ж такі такія гістарычныя рэчы можна рабіць у кіно – коні, зброя, там моцны візуальны шэраг. У тэатры мусіць быць усё ж драматургія. Што датычыць Пана Тадэвуша – так, мы паспрабавалі гэта зрабіць. І гэта тое, што я кажу: праца з нацыянальнаю свядомасцю. Людзі, якія прыходзяць у глядзельную залу і чуюць «О Літва, айчына мая…», мусяць разумець, пра што ідзе гаворка. Чалавек, які ніколі ў Польшчы не быў, але недзе побач з Познанню аказаўся падчас паўстання, і для якога Польшча, Літва – гэта былі Вільня, Коўна максімум… Ну, і сусветная літаратура ўсё ж такі – для мяне гэта вельмі важна. Потым таксама – такі маштаб… Вайна, 1812 год, Нёман, шляхта, мястэчкі – гэта ўсё вельмі сур’ёзна, бо савецкая лапцюжная гісторыя, якую навязалі Беларусі, проста так не прайшла. Бо выгадна быць такім несвядомым чалавекам, лапцюжнікам, памяркоўным. А тут такі выбух, як літаратура. Што адбылося – іншая гісторыя.Таму да Караткевіча, магчыма, і вернемся, я думаю пра гэта. Толькі ці цікава гэта будзе ў параўнанні з літаратураю. Аднойчы Шукшын сказаў геніяльную рэч: «Паводле вялікай літаратуры вельмі цяжка зрабіць добры фільм», бо ў кожнага чалавека ёсць, напрыклад, свой Майстар, свая Маргарыта, а калі ты прапаноўваеш сваё – табе кажуць: ну, гэта не Булгакаў або не Караткевіч.

– Але якраз «Сабачае сэрца» і трапіла так, што цяпер не ўявіш Шарыкава іначай, чым у фільме.

MП: Можа быць. Але вось для мяне быў цудоўны спектакль у Маскве ў свой час, у Тэатры юнага гледача, і мне ён таксама вельмі моцна запомніўся, нават больш, чым фільм.

– Вы працавалі ў тыя часы, я маю на ўвазе першы Ваш прыход у Купалаўскі, з вельмі буйнымі майстрамі. Тыя ж Станюта, Уладамірскі, Макарава – што яны пакінулі ў тэатру такога, што варта захоўваць і цяпер?

MП: Для мяне гэта вельмі здаровы тэатр. Здаровы.

– Без інтрыгаў? Крыўдаў?

MП: Думаю, што так. Збольшага. Бо ёсць тэатры, дзе не хочацца бываць. І я ў такіх працаваў. Тут – адзіны тэатр, які я бачыў, дзе ў савецкія яшчэ часы, у дзевяностыя, уся трупа разам ездзіла па грыбы. Потым дзесьці ў лесе выпівалі – разам усе: бутафоры, рэквізітары, акторы, рэжысёры.

– Ну, хтосьці ж мусіў быць сэрцам гэтага арганізму?

MП: Не. Гэта быў здаровы тэатр, дзе людзі лавілі рыбу, ездзілі за грыбамі, а не душылі адзін аднаго за тое, што хтосьці сыграў ролю, а хтосьці не. Ён ментальна – такі беларускі, шчыры, адкрыты тэатр.

– Ну, будзе вам беларус дзе-небудзь на хутары такі ўжо шчыры і адкрыты…

MП: Я кажу пра тэатр. Я не помню, каб там адбывалася штосьці такое, за што было б сорамна, у параўнанні з іншымі тэатрамі, у якіх мне давялося працаваць. Тут працавалі буйныя артысты, як Станюта, напрыклад, якая вучылася ў Маскве ў 20-ыя гады, калі там і Таіраў, і Станіслаўскі працавалі, і Меерхольд, і Міхаіл Чэхаў… Яны атрымалі найлепшую на тыя часы сусветную тэатральную школу. Так здарылася. І прынеслі гэты ўзровень сюды і працавалі. Цяпер увогуле людзі больш дробныя сталі, на мой погляд. Сталі знікаць буйныя асобы. Вось Макарава – гэта ж планета цэлая была, кантынент. Станюта – зусім іншая, але таксама цэлая планета. У гэтым сэнсе гэта быў тэатр зорак, проста яны не ведалі, што яны зоркі, і ніхто іх так не называў. Асобы, артысты – яны стваралі такую атмасферу сур’ёзнага акторскага тэатру. Ці атрымоўваецца ў нас гэта? Часам так, часам не, але спрабуем. Стараемся. Гэта важна.

– На сёння Купалаўскі тэатр у наведвальнасці – на другім месцы пасля Вялікага тэатру оперы і балету, і ў вялікай ступені гэта заслуга майго сённяшняга госця, бо амаль кожны Ваш спектакль – гэта гіт. У тыя ж 90-ыя, да якіх мы сёння ўжо вярталіся, і з тымі ж «Тутэйшымі» тэатр быў падставаю для роздуму і дыскусіі. Сёння гэта яшчэ так, ці тэатр драбнее таксама разам са знікненнем персонаў і драматургіі?

MП: Я не думаю. Я ніколі не ставіў нават камедыі проста дзеля таго, каб пасмяяцца. Нават «Вячэра з прыдуркам» – гэта вельмі сур’ёзная тэма, тэма божага чалавека, над якім здзекуюцца. «Арт» для мяне – гэта ўвогуле вынікі дваццатага стагоддзя. Хоць нібыта камедыя.

[vc_single_image image=”368235″ img_size=”large”]

Мы спрабуем усё ж такі сур’ёзна размаўляць з гледачом. Тое, што мы «Чайку» зрабілі, перадапошнюю нашую прэм’еру – гэта для мяне вельмі важны спектакль, бо Чэхаў папярэджвае чалавецтва ў дзевятнаццатым стагоддзі пра тое, што мы цяпер бачым на ўсіх каналах у дваццаць першым: апакаліптычная гісторыя, экалагічная, чалавечая і гэтак далей. Гэта не проста п’еса.

Я думаю, што ўсё ж такі збольшага людзі ходзяць у тэатр, і ўвогуле – мастацтва патрэбнае людзям як ідэал нейкі. Каб было з чым параўнаць. Нават калі ты ганіш кагосьці, абражаеш на сцэне – за гэтым мусіць стаяць нейкі ідэал. Мастацтва – гэта ўвогуле ідэалізм, таму цягнуцца да высокага чалавеку ўласціва. Яму не трэба хадзіць глядзець на сцэне тое, што ў яго ў пад’ездзе адбываецца. Навошта яму на гэта глядзець, ён гэта ведае. А вось высокае, я маю на ўвазе, у сэнсе задумаў і ідэяў – вось гэта важна.

Важна зрабіць спектакль ды надаць яму такую форму і сутнасць, каб цябе зразумелі. Тэатр – гэта размова. Калі цябе разумеюць, разумеюць тое, што ты хацеў сказаць – то гэта вялікае шчасце.

– Вы напісалі калісьці «не шкадую, што вярнуўся». Не шкадуеце?

MП: Ніводнай хвіліны. Гэта цяжка, бо часам зусім не стае часу для асабістага, прыватнага жыцця, але яно таго вартае было – і гэта паспрабаваць. Тое, чаго я ніколі не хацеў, кіраваць не хацеў, але ёсць спакуса ствараць свой тэатр – так, як ты яго разумееш. Можа, і няправільна…

belsat.eu

Стужка навінаў