«Каб лёс Вялікае Літвы не стаўся лёсам Беларусі!» Някляеў чытае верш у Курапатах
Раніцай у лагеры абаронцаў Курапатаў Уладзімір Някляеў палымяна прачытаў урывак са сваёй паэмы «Паланез».
На ўзгоркі Нальшы коса падаў
Срабрысты дождж, і ў срэбры тым
Стаяў Міндоўг, а поруч з ім –
Ягайла, пяты сын Альгерда…
– Калі ня ведаеш, дык ведай, –
Прамовіў ён, –
Я крыжакам
Пацьвердзіў Жмудзь пасьля Міндоўга,
Бо не яна Айчына нам –
І ў нас няма прад ёю доўга.
А доўг ва ўсіх у нас адзін:
Перад Літвою доўг вялікі
Яшчэ з пары, як Гедзімін
Заваяваў сталіцу вількаў.
Праз гэты доўг –
супроць Масквы –
Я з Польшчай ажаніцца мусіў,
Каб адстаяць Літвы правы,
Каб л ё с Вялікае Літвы
Не стаўся л е с а м Беларусі.
Ды ўсё дарма… Вы лес апелі.
Згубілі ўсё, што продкі мелі,
Ператварылі край ваўкоў
У край зайцоў…
Я маю права
Спытацца з глыбіні вякоў:
Вы хто – народ?
Вы што – дзяржава?
Адкуль, калі няма сьлядоў?
Пазнаўшы зайца па губе,
Вам Жмудзь пад нос паднесла дулю,
Як Беларусь вы на сябе,
На край літвінаў нацягнулі.
Вы разлучылі дух з крывёю
І, абрусеўшы пад Масквою,
Пад назвай, дадзенай Масквой,
Ня сталі нават маскалямі,
А толькі назваю адной –
І тая назва стала вамі.
Вы – беларусы? Хто такія?
Ёсьць Польшча,
Жмудзь,
Літва,
Расія –
Як вы ўшчыміліся сярод?
Адкуль зьявіліся? З балот?
З чаго зьляпіліся? З туманаў?..
Такіх падмен,
Такіх падманаў
Ня ведаў ні адзін народ.
І што цяпер? Хай так і будзе,
Абы ня горш? Вы што за людзі:
Вам звацца хочацца людзьмі,
Ці імі быць,
Ці біцца ў грудзі –
Ці ўстаць за крэўны край грудзьмі?
Чытайце таксама:
НМ, belsat.eu
