Беларускія ўлады скончваюць перамовы пра ўступленне краіны ў Сусветную гандлёвую арганізацыю. Паводле медыяў, дамовіліся з усімі, акрамя ЗША. І не таму, што ў ЗША ёсць нейкія палітычныя прэтэнзіі. Няма. Пра падвойныя стандарты гэтым разам нават беларускі бок гаворкі не вядзе. Гавораць пра «надзвычайную пазіцыю ЗША». Пазіцыю, якая заключаецца ў вельмі простым падыходзе: рынак – значыць рынак, з мінімальным узроўнем пратэкцыянізму для сваіх кампаніяў і роўным доступам для чужых.
Не хочаце? Тады ЗША не падтрымае вашага ўступлення ў СГА. Так, Беларусь – маленькая (у параўнанні з Амерыкай), але вельмі ганарлівая, і з гэтым гонарам можа абысціся і без СГА – калі можа, вядома, у цяперашніх умовах. Пакуль Вашынгтон пазіцыю мяняць не мае намеру. Гэта і ёсць рынак, дзетка!
Беларуская апазіцыя пакрыўдзілася на тое, што яе не запрасілі на «Менскі форум». Фармальна (так, фармальна – але ўсё-ткі) яго ладзілі незалежныя эксперты. Вушы беларускага МЗС тырчалі, але ў нас яны сёння тырчаць паўсюль, а дзе тырчаць не яны, там тырчаць вушы МУС – як кажуць, адчуйце розніцу і абярыце пераважнае. І рэшту ўдзельнікаў адбіралі без уліку меркаванняў апанентаў дзейнай улады. Пасля чаго ў медыях з’яўляюцца загалоўкі: «Беларуская апазіцыя страціла манаполію на зносіны з Захадам». Уласна кажучы, манаполіі гэтай ніколі і не было, але цяпер прастору праблемаў, якія Захад гатовы абмяркоўваць з нашымі апазіцыянерамі, звялі выключна да праблемы захавання правоў чалавека. Прычым хочаце абмяркоўваць правы чалавека – абмяркоўвайце за свой кошт; у скрайнім выпадку – аплацяць камандзіровачныя. Рэшту праблемаў Захад будзе абмяркоўваць з тымі, хто рэальна вызначае правілы гульні ў краіне. А як вы хацелі? Гэта і ёсць рэальная палітыка, дзетка!
Беларускае таварыства пакрыўдзілася на Юрыя Зісера, які сказаў нешта, што не зусім спадабалася грамадству. У адказ Юрый Зісер атрымаў шмат папрокаў, сутнасць якіх зводзілася да аднаго: чыя б карова мычала… Пры гэтым здушана пераціскаюць самі сабе горла, каб не сказаць услых: маўчы,.. морда! Разумеюць, што ёсць мяжа свабодзе слова, што выставіць нацыянальнасць апанента ў якасці аргументу – не цалкам прыстойна, у дэмакратычнае грамадства могуць не пусціць наступным разам. Бо сапраўды – менавіта гэты страх выступае стрымліваючым фактарам. Страх падацца тым, кім ты на самой справе ёсць. Самаабмежаванне замяняе перакананні і сумленне. Гэта і ёсць талерантнасць, дзетка!
Вядома, хтосьці пачне пераконваць мяне ў тым, што мы жывем у краіне, якая не адпавядае ягоным уяўленням пра шчасце. Быў ужо выпадак, калі шаноўны прафесар запатрабаваў вылучыць яму і ягоным аднадумцам нейкі «бантустан», каб там ён мог жыць паводле сваіх правілаў, не азіраючыся на тое, чым займаецца ўлада, што думае апазіцыя, пра што кажа грамадзянская супольнасць і чаго, нарэшце, патрабуе той самы Захад, на які ўсе любяць спадзявацца, але ніхто не збіраецца выконваць яго патрабаванні. Бантустану ён не атрымаў. Атрымаў у адказ дзеянні новага пакалення беларусаў, якія паспяхова давялі 25 сакавіка 2018 года, што маюць права адваяваць сабе ўчастак свабоды прынамсі часова. Падкрэсліваю: не на дзень, як спрабуюць прадставіць некаторыя, а на час – працягваючы рэалізоўваць свае планы, ідэі, выдаваць кнігі, усталёўваць помнікі ды размаўляюць на любімай мове па-за ўсялякіх бантустанаў. Пакуль ім гэтага дастаткова. Дзеля таго, каб пашырыць сваю плошчу свабоды, трэба перамагчы на выбарах, якімі б яны ні былі, або пераканаць уладу. Нікуды ад гэтага не падзецца. Гэта і ёсць дэмакратыя, дзетка!
Уласна кажучы, я б з задавальненнем у некаторых момантах адкарэктаваў сітуацыю, аднак гэта ўсё яшчэ не ў маіх сілах. Што застаецца? Я сяджу з кубачкам кавы, чытаю інтэрнэт і кажу сам сабе: «Супакойся! Гэта і ёсць жыццё, дзетка… Гэта і ёсць жыццё…»
*Меркаванне аўтара можа не супадаць з меркаваннем рэдакцыі belsat.eu
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
