Магілёўская дабрачынная гарадская арганізацыя «Водгук»на працягу амаль дваццаці год вывозіла за мяжу на аздараўленне дзяцей, пацярпелых ад аварыі на ЧАЭС. Апошнія два гады гэта рабіць немагчыма. Чаму – нам распавяла дырэктарка арганізацыі Яўгенія Цюркіна.
Каманда «Водгука» – дзесяць чалавек. Але стала працуюць, паводле Яўгеніі, далёка не ўсе. Найбольш заангажаваныя тыя, у каго ў саміх ёсць дзеці. «Водгук» заўсёды шукае валанцёраў ды іншую дапамогу.
«Водгук» працуе з 1995 года. Яўгенія Цюркіна ў арганізацыі ад самага пачатку. Да гэтага, з 1990 года яна працавала з пацярпелымі дзецьмі самастойна, з уласнай ініцыятывы. Дапамагаць пацярпелым ад Чарнобыля жанчыну падштурхнула ўласная сямейная гісторыя. У 1987 годзе нарадзілася ўнучка Таццяна. Дзяўчынка прыйшла на свет неданошанай, слабай. Менавіта тады спадарыня Яўгенія стала шукаць шляхі дапамогі – унучцы і такім дзецям, як яна. Тады ж жанчына звязалася са стваральнікам беларускага дабрачыннага фонду «Дзецям Чарнобыля» Генадзем Грушавым і папрасіла аб дапамозе.
«Так і пачалося, – кажа спадарыня Яўгенія. – Я брала спісы хворых дзетак у паліклініках і хадзіла па кватэрах. Я размаўляла з дзецьмі, з іх бацькамі. Тады я асабліва ангажавалася ў дапамогу дзецям хворым на анкалогію».
З дапамогай Генадзя Грушавога шукалі фонды, дабрачынныя арганізацыі, вывозілі дзетак на лячэнне за мяжу.
Ва ўзросце сямі год спадарыня Яўгенія ўпершыню адправіла за мяжу сваю ўнучку, у Ірландыю, з якой як раз у гэты час, у 1994-95 гадах пачалося супрацоўніцтва.
«Унучка мела вельмі дрэнныя аналізы, заўсёды лімфацыты былі падвышаныя. Тут нічога з ёй зрабіць не маглі, – кажа жанчына. – А з Ірландыі яна вярталася зусім іншым дзіцём».
Узгадваючы пачатак сваёй дзейнасці, Яўгенія Цюркіна кажа, што тады было нашмат прасцей дапамагаць: «Тады быў залаты час, а цяпер – жалезны – ну як іначай сказаць?»
Асноўным партнёрам «Водгука» з 1995 года быў ірландскі дабрачынны фонд «Праект дапамогі дзецям Чарнобыля». У 2013 годзе супрацоўніцтва з ім спынілася. Паводле спадарыні Яўгеніі, замежныя партнёры спаслаліся на тое, што Магілёў нібы быў прызнаны беларускай дзяржавай чыстай ад радыяцыі тэрыторыяй. Цяпер замежнага партнёра знайсці не атрымліваецца.
«Днямі ў нас былі харваты, я да іх звярнулася, і яны мне кажуць – ну, Чарнобыль ужо даўно быў, вы прыязджайце да нас як турысты – з ахвотай прымем», – распавяла спадарыня Яўгенія.
Праз маскоўскую фірму дырэктарка «Водгуку» знайшла магчымасць адправіць дзяцей на летнюю школу ў Дублін. Але – за грошы. І нават са зніжкамі сума выйшла 1300 еўра за чалавека.
«Нашыя бацькі не гатовыя столькі заплаціць», – зазначыла наша суразмоўца.
Але «Водгук» імкнецца не спыняць працу, і рабіць тое, што магчыма ў існуючых абставінах. Так, з 2013 года дзяцей аздараўляюць у магілёўскім лагеры «Крыніца». Дапамагчы атрымліваецца толькі дзеткам з Магілёва. Раней, паводле Яўгеніі Цюркінай, бралі і з вёсак. А цяпер за дзейнасцю пільна сочыць упраўленне юстыцыі, і, паколькі «Водгук» – гарадская арганізацыя, то і працаваць можа толькі з дзецьмі з рэгістрацыяй Магілёва.
Дырэктар беларускага прадстаўніцтва ірландскага дабрачыннага фонду «Праект дапамогі дзецям Чарнобыля» Таццяна Кліндзюк распавяла, што ірландцы і дагэтуль актыўна працуюць з Беларуссю, але ў апошнія гады профіль працы змяніўся. Раней фонд шмат займаўся дастаўкай гуманітарнай дапамогі і аздараўленнем дзяцей з забруджаных тэрыторый. Цяпер новых дзяцей не бяруць, а акцэнт робіцца на дапамозе дзіцячым дамам, у асноўным – сямейнага тыпу. Апошні вялікі праект – дапамога інтэрнату для дзяцей-інвалідаў у Глускім раёне.
Таццяна Кліндзюк кажа, што хацелася б больш увагі да праблемы наступстваў чарнобыльскай катастрофы з боку самой беларускай дзяржавы. «Ад замежных арганізацыяў зараз дапамогі хапае, і я б сказала, што менавіта ўвага замежнікаў больш прыкаваная да нашай праблемы. А вось дапамогі з боку дзяржавы і нашых, беларускіх кампаній, – не стае».
Данута Бароўская