Дабрачыннаму руху «Клуб-5000», што збірае сродкі для хворых на анкалогію дзяцей, сёлета пяць гадоў. Яго стваральніца Таццяна Немчанінава распавяла «Белсату», як нарадзіўся «Клуб», які стаў для яе школаю пераадолення болю і самой сябе, а таксама чаму бацькі вязуць сваіх дзяцей на лячэнне за мяжу.
“Дапамагаючы, увесь час рызыкую”
– Таццяна, з чаго пачынаўся “Клуб-5000”?
– Калі я дапамагала ў дзіцячым анкацэнтры ў Бараўлянах як валанцёр, туды трапіла мая зямлячка, дзяўчына з пасёлку Краснаполле Магілёўскай вобласці. Каб ёй дапамагчы, я пайшла да знаёмых і сяброў. Людзі губляліся, бо вялікія сумы даць не маглі, а малыя – саромеліся. І тады я пачала падыходзіць і казаць – дай 5 тысяч на дапамогу хворай дзяўчыне. І гэта спрацавала. Калі нас шмат, і кожны дасць па 5 тысяч, то гэта ўжо нешта. Так мы і набывалі лекі, адзенне, ежу. На гэтым жа прынцыпе «ахвяруйце 5 тысяч», я стварыла суполкі ў інтэрнэце, адкрыла электронныя гаманцы, і так нарадзіўся «Клуб-5000».
– Наколькі цяжка займацца такой дзейнасцю ў нашай краіне?
– Мы не з’яўляемся юрыдычнай асобай, мы не зарэгістраваныя, менавіта таму, што гэта няпроста. Па сутнасці, я ўвесь час рызыкую. Але я захоўваю ўсе рахункі, чэкі, з якіх бачна, што я не ўзяла сабе ніводнага рубля. Таму я не баюся праверкі. Я, хоць затрачваю на “Клуб-5000” больш часу, чым на асноўную працу, не маю з яго ніякага прыбытку, а то і свае сродкі ўкладаю.
“Дайце бацькам нармальные заробкі, каб яны не шукалі памперсы для хворага дзіцяці”
– Таццяна, Вы не раз бачылі на свае вочы ўмовы, у якіх у нас лечацца дзеці. Што Вы можаце сказаць пра іх?
– Умовы нядрэнныя. Сярод былых савецкіх краін у нас, напэўна, найлепшы такі цэнтр. Але часта да нас звяртаюцца бацькі, якія збіраюць грошы для лячэння дзіцяці ў Ізраілі, Германіі. Раней я не разумела гэтага, бо ў нас жа лечаць бясплатна. Але за час працы ў “Клубе” пабачыла прыклады, паразмаўляла з тымі, хто лячыўся тут, а пасля – там. Відавочна, узровень іншы.
– Чаго не хапае дзецям у нас у параўнанні з замежжам?
– Праблемы ўжо на ўзроўні дыягностыкі і абследванняў. У нас, напрыклад, на ўсю Беларусь няма ніводнага апарату ПЭТ (пазітронна-эмісіонная тамаграфія, якая дазваляе абследваць усё цела і выяўляць пухліны на самых ранніх стадыях – М.М.). І калі патрэбнае такое абследванне, мы вымушаны адпраўляць дзяцей і іх бацькоў у Маскву ці Санкт-Пецярбург. Не лечаць у нас і некаторыя віды раку, як, напрыклад, рэтынабластому (рак вачэй). А часта не хапае самага банальнага – вільготных сурвэтак, падгузаў, прадметаў гігіены. І на гэта мы збіраем грошы.
– Ці гэта нармальна ўвогуле, што бацькі вымушаныя стаяць з прасунутай рукой? Як Вы лічыце, магчыма, нашай дзяржаве варта было б тут нешта перагледзець?
– Я не магу вырашаць за дзяржаву, рабіць нейкія папрокі, я не ведаю, на што ў нас сапраўды ёсць грошы, магчымасці. Але канешне гэта ненармальна. Заробкі мусяць быць такія, каб бацькі маглі ў выпадку хваробы забяспечыць дзіцяці адпаведнае лячэнне. Дайце бацькам нармальныя заробкі, каб яны не збіралі з дапамогай валанцёраў памперсы для дзіцяці.
Здзяйсненне мары важнейшае за лекі
– Але “Клуб-5000” займаецца не толькі зборам грошай?
– Так. У першую чаргу мы займаемся эмацыянальнай рэабілітацыяй. Раз на месяц-два мы праводзім акцыю “Шчаслівы дзень” – прывозім дзецям падарункі, ладзім канцэрты і розныя забавы. Мы былі здзіўленыя, колькі людзей адгукнуліся, калі мы збіралі падарункі для маленькіх пацыентаў. Цэлыя кампаніі і арганізацыі скрынямі прывозілі сваю прадукцыю. З Бабруйску прыязджаюць клоўны, і кожны раз робяць такую файную праграму, што дзеці забываюцца і на боль, і на кропельніцы, з якімі прыходзяць у актавую залю.
– Клоуны –з’ява досыць распаўсюджаная ў шпіталях Еўропы ды ЗША. Як Вы лічыце, якую карысць яны прыносяць?
– Клоуны – гэта смехатэрапія, тэрапія радасці. А яна вельмі патрэбная, таму што лекі не заўсёды дапамагаюць. Часам ні доктар, ні лекі не могуць стварыць цуд. А вось падарунак, а вось спраўджанне мары, а вось тое, што магло б ніколі не адбыцца і не спраўдзіцца, калі б не мы, гэта робіць цуд. Паспець своечасова парадаваць чалавека, падарыць яму эмоцыі – гэта самае важнае і самае дарагое ў нашай справе. Таму ўсё, што дорыць эмоцыі, гэтыя непадробныя ўсмешкі тых, хто даўно не ўсміхаўся – гэта дарагога каштуе.
Салон прыгажосці – у анкалагічным цэнтры
– Калі прыходзіць хвароба, часта бацькі церпяць ці не больш, чым дзеці…
– Так, бо дзеці часта не да канца разумеюць, што з імі адбываецца. Для нас вельмі важна запэўніць пачуццё, што жыццё працягваецца нават у сценах шпіталя – як у дзяцей, так і іх мам. Таму мы стварылі ў анкацэнтры салон прыгажосці. Мы запрашаем цырульнікаў, майстрых па манікюры і макіяжы. Прыходзяць не толькі мамы, але і дзяўчаты-пацыенткі цэнтру.
– А ці падтрымліваеце вы сувязь з падапечнымі пасля выздараўлення?
– Мы дапамагаем ім вяртацца да нармальнага жыцця. Была адна дзяўчына, увесь час хадзіла ў чорным, пасля хваробы свет успрымала ў чорных фарбах. Мы звязалі яе з дзіцячай музыкальнай студыяй. І пасля заняткаў там яна стала сапраўды іншым чалавекам, жывым. Нядаўна мы адпраўлялі аднаго хлопца ў дэльфінарый на дэльфінатэрапію. Яшчэ для адной дзяўчыны знайшлі курсы манікюру. Бо не так проста пасля хваробы вучыцца і шукаць працу.
– Як “Клуб-5000” паўплываў на Вашае жыццё?
– Для мяне гэта школа жыцця, пераадолення. Сутыкненне твар у твар з філасофіяй смерці, з перажываннем болю. Я выпрацоўваю ў сабе цярплівасць, спакой, уменне кантактаваць з людзьмі. Я шмат у чым пераадольваю сябе, мне даводзіцца працаваць над сабой, і пасля я разумею, што гэта таго варта, і што калі б не “Клуб-5000”, наўрад ці я рабіла б гэта.
Кантакты “Клуба-5000” і нумары дабрачынных рахункаў можна знайсці на старонцы “Клубу” ў інтэрнэце ды ў сацыяльных сетках vk.ru, facebook.
Марына Маўчанава, belsat.eu
