У Менску ўпершыню ў гісторыі адбываецца сустрэча Кіруючага камітэту форуму грамадзянскай супольнасці Усходняга партнёрства. Ці гэтак беларускія ўлады хочуць паказаць сваю прыязнасць еўрапейскім ідэям? І чаму наша грамадская супольнасць можа навучыцца ў калег па Усходнім партнёрстве?
Як у любым школьным класе ёсць выдатнікі, а ёсць двоечнікі – гэтак і ва Усходнім Партнёрстве. Беларусь, на жаль, добрымі адзнакамі ў дадзеным кантэксце пахваліцца не можа.
Магчымасці для супрацы паміж краінамі-удзельнікамі ініцыятывы абмяркоўвалі сёння падчас сустрэчы Кіруючага камітэту форуму грамадзянскай супольнасці Усходняга партнёрства – у Менску сабраліся прадстаўнікі краін арганізацыі, а таксама структур Еўразвязу.
«Упершыню ў Беларусі адбываецца сустрэча кіруючага камітэту. Для Беларускай нацянальнай платформы гэта знак таго, што ўсё-такі ёсць нейкае пацяпленне з боку дзяржавы і магчымасць арганізоўваць такія мерапрыемствы тут», – кажа Мікалай Кванталіані з «ЕўраБеларусі».
Што праўда, пакуль Беларусь не самы актыўны ўдзельнік праграмы. У адрозненне ад той жа Грузіі.
«На аснове мемарандума, які заключаны з парламентам Грузіі, у прыватнасці, камітэтам па еўрапейскай інтэграцыі, у нас ёсць магчымасць падаваць экспертнае меркаванне наконт усіх законапраектаў, якія разглядаюцца ў парламенце і датычацца імплементацыі Дамовы аб асацыяцыі з Еўрапейскім звязам», – распавядае Аляксандра Калатазішвілі з Цэнтру развіцця грамадзянскай адукацыі (Грузія).
Аднак для нашага ўраду пакуль бліжэй прыклад Азербайджану. Эксперты адзначаюць, што там, зрэшты, як і ў Беларусі, у апошнія гады ўзрастае ўплыў валанцёраў і лакальных ініцыятываў, якія вымушаныя працаваць ва ўмовах ціску з боку ўладаў.
«НДА сталі аб’ектам атак з боку ўраду. Існуюць абмежаванні ў атрыманні замежнага фінансавання і ўвогуле фінансавання для НДА і фондаў. Таму некаторыя арганізацыі спынілі сваю дзейнасць, а іншыя былі вымушаны перанесціся за мяжу», – кажа Зія Гуліева з Цэнтру прававых ініцыятываў (Азербайджан).
У такой сітуацыі, на меркаванне экспертаў, максімум, што цяпер можна чакаць ад Усходняга партнёрства – гэта прызнанне наяўнасці рознапланавых і рознакірункавых інтарэсаў краін-удзельнікаў ды іх рознахуткасную інтэграцыю.
«Інтарэс Еўропы да ўсяго гэтага праекту Усходнягя партнёрства, каб краіны-суседзі Расеі не траплялі пад большую залежнасць ад Расеі, імкненне прыцягнуць іх рознымі пернікамі да сябе, прыцягнуць да супрацы з Еўразвязам. Але ў гэтым сэнсе ў Беларусі ёсць пэўныя абмежаванні і чырвоныя сцяжкі, далей якіх яна не жадае ісці», – адзначае аглядальнік «Радыё Свабода» Віталь Цыганкоў.
Зрэшты, улады Беларусі ўсё часцей выказваюцца аб сваёй гатоўнасці ад некаторых такіх сцяжкоў адмовіцца. Толькі еўрапейцы ўжо чакаюць нейкіх канкрэтных дзеянняў, а не аптымістычнай рыторыкі.
Зміцер Міцкевіч, «Белсат»
Фота на вокладкі – TUT.by