Беларускія пенсіянеры 20 гадоў жывуць без святла, газу і водаправоду, але на сваёй зямлі.
Людзей бачаць раз у месяц, зімой – і таго радзей. У маленькай хацінцы, засыпанай лістотай, няма святла, вады, газу. Але сярэднявечны лад жыцця не перашкаджае быць шчаслівымі. Тамара і Юры Бойкі, фермеры-пустэльнікі, 20 гадоў таму вырашылі стварыць свой сямейны бізнес і прагарэлі. Страцілі кватэру, дом у вёсцы – усё. Адзіным іх прытулкам стала свая зямля ў Расонскім раёне… І спачатку ўсё ішло добра. Нягледзячы на не занадта камфортныя ўмовы жыцця, гаспадарка пашыралася. Да 1998 году толькі кароваў было 15, з’явіўся аўтамабіль.
“Некалькі гадоў у мяне ў «парабках» жылі 3 бамжы, – распавядае Юрый Канстанцінавіч. – У полі дапамагалі, лазню пабудавалі. Працавалі за ежу, прытулак, плюс штодня ім трэба было па паўлітры «на нос» прастаўляць. Мы з жонкай зладзілі сваймі рукамі даглядчык, удвая большы за дом, у якім жывем, дзве цяпліцы, прасторны склеп. Але паступова ў Беларусі попыт на нашыя тавары стаў падаць, у Расеі таксама справы не вельмі пайшлі. У нейкі момант мы зразумелі, што сталі працаваць практычна ў страту. Людзей давялося распусціць, большасць кароваў прадаць.
Плошча дамку, у якім цяпер жывуць пустэльнікі, – меншая за звычайны гараж, толькі і хапае што на два тапчаны, стол і зробленую «з таго, што было» печку. Уздоўж сцен – паліцы. На іх – карысныя ў гаспадарцы рэчы, кнігі, коткі і каты. У вакенцах месцамі – плёнка замест шыбаў. Затое месца, дзе стаіць хатка, маляўнічае: рака, сасновы лес, па баках – заліўны луг і балота.
Рэж. Ганна Галёта, 2017 г., Беларусь
